Taalles voor ontheemden
Voor een bottom up project trekken we door een flat die bekend staat als problematisch in een wijk die bekend staat als ‘aandachtswijk’, nu het begrip ‘achterstandswijk’ niet meer gebruikt mag worden. Alsof dat de reputatie van de wijk ook maar enigszins kan opkrikken. Want met wijken is het als met mensen. Heb je eenmaal een slechte naam dan kom je daar van z’n leven niet meer vanaf. Het is eerder een wijk die een beetje ‘kansmoe’ is, met bewoners die wel vooruit willen maar te vaak te horen hebben gekregen dat ze als ze maar hun best doen, die kansen vanzelf komen. Veel jongeren geloven al lang niet meer in die sprookjes, maar door een school niet af te maken helpen ze zichzelf wel verder van de wal in de criminele sloot.
Oude heer
Op een galerij hebben we het adres gekregen van een oudere heer. Die pas na lang bellen naar de voordeur komt strompelen om open te doen. Hij nodigt ons direct uit zijn huiskamer te betreden. Nadat we zijn hond hebben afgeschud, die wel heel opdringerig ons aan alle kanten wil besnuffelen en spontaan een aanval inzet op mijn spijkerbroek, vinden we nog net plaats op een bank die vol met paperassen ligt.
Meneer K. , die ver in de zeventig is, is onlangs in de berging gevallen en heeft een groot aantal uren om hulp moeten roepen voordat iemand hem vond. Voorlopig is hij veroordeeld tot schuifelen met een rollator en moet hij weerstand bieden aan een zeer directieve thuiszorgdame die zich te nadrukkelijk met zijn huishouden bemoeit. Een onverteerbare zaak, temeer daar hij “bij de bank wel leiding gaf aan wel 80 collega’s” en autonomie en zelfredzaamheid hoog in het vaandel heeft staan. Als ‘scheefhuurder’ betaalt bij een ‘krankzinnig bedrag’ voor zijn bescheiden huurflat en dus is hij op zoek naar een passend alternatief.
Vluchtelingenvraagstuk
Als we hem vragen hoe hij het wonen beleeft in zijn gerenoveerde woning volgt een monoloog waar menig politicus trots op zou zijn. Tot hij aankomt bij het ‘vluchtelingenvraagstuk’. En hij een glansrijke carrière als woordvoerder van de PVV is misgelopen, gezien alle verontrustende teksten die uit zijn mond komen. We verstrakken en beginnen wat ongemakkelijk te schuiven op het bankje.
Maar dan krijgt het gesprek een onverwachte wending. Mijnheer K. hecht een grote waarde aan “goede omgang met de buren”. Op zijn galerij streeft hij naar vriendelijke communicatie, die niemand uitsluit. En dus geeft hij taalles aan een gezin uit Syrië, dat net op zijn galerij is komen wonen. Gezien zijn eerdere teksten rollen we van verbazing bijna van de bank en vragen om een toelichting.
Nu, dat is heel eenvoudig, ook met het Syrische gezin streeft Heer K. naar een goede communicatie. Een aangezien dat niet mogelijk is, geeft hij hen op eigen initiatief taalles in het Nederlands.
Daarbij heeft hij zich wel eerst vergewist dat de mensen een verblijfsvergunning hebben, want als bankman “ga je natuurlijk niet investeren in mensen die binnen enkele maanden weer vertrokken kunnen zijn”.
De wereld is niet zwart, noch wit, het zijn de grijstinten die ons leven kleur geven!