De dictatuur van de ‘digitale huiskamer’
Met de sociale media, worden we meer dan voorheen uitgenodigd om te zeggen wat voorheen niet veel verder kwam dan de huiskamer. Sterker nog we zijn Facebook, Twitter en Whatsapp als onze digitale huiskamer gaan beschouwen, met alle gevolgen van dien.
Dat zijn nu niet direct de media waar je een dialoog kunt voeren, of afgaat op de non-verbale informatie, die in een face to face contact vaak bepalend is hoe je het best op een boodschap kunt reageren.
Zo scroll je – in ‘goed’ Nederlands- door een overkill aan berichten en drukt bij tijd en wijle op een ‘like’, niet zozeer omdat je persé achter een bericht staat, maar omdat je de persoon die het bericht plaatst wil laten weten dat je nog bestaat en hem/haar tot jouw ‘inner circle’ rekent.
Het gaat daarbij meer om het bevestigen van een digitale relatie dan om de inhoud van de communicatie.
Moderne armoede
Dat is moderne armoede. Zoals ik ook verbijsterd zit te kijken naar al die mensen in een treinstel, die gedurende de gehele trip alleen oog hebben voor hun mobieltje en een vraag niet kunnen beantwoorden omdat ze hun oren hebben verruild voor kleine ‘oortjes’.
Ik word moe van zo’n samenleving, maar constateer ook dat ik zelf een groot aantal uren per dag doorbreng achter mijn laptop, waardoor het lijkt of ik werkelijk verbonden ben met de wereld om mij heen. Om daar vervolgens in mijn blogs een mening over te hebben, omdat ‘niet weten’ ongeveer gelijk staat als leven als een zombie.
Haperende internetverbinding
Om pas op vakantie in de Franse Auvergne, met een haperende internetverbinding – in een huisje zonder radio of TV – te ontdekken een digitale verslaving te hebben opgebouwd. En na de afkick van enkele dagen in de volmaakte stilte van het platteland te terecht te komen, die veel betekenisvoller is dan welke digitale prikkel dan ook.
Wat de zaak nog verergert is om te zien dat we zijn gaan lijden aan de digitale terreur van de ‘best off’ doctrine, waarin de ‘like cultuur van de meeste stemmen’ het altijd wint van de nuance van het persoonlijke contact.
Best off samenleving
In de digitale wereld bestaat immers alles uit een permanente kwantitatieve battle, wie de hoogste score krijgt. ‘Politicus van het jaar’, het best bekeken TV programma, het meest verkochte boek, de meeste volgers op FB of Twitter. Om nog maar te zwijgen van alle commerciële programma’s op de TV, waarbij je met een appje moet stemmen op de favoriet. Het schept een overdosis aan narcisme en ‘dikke ikken’ op afstand gevolgd door het ‘klapvee’ dat heimelijk droomt van ‘beroemd zijn’ als ultieme levensvervulling.
Zo rennen we in onze overprikkelde cultuur van de ene naar de andere ‘hype’, in de angst vooral iets te missen. Wat leidt tot een volmaakt schijnbestaan, gevoed door de geraffineerde indoctrinatie van de multinationals in de digitale communicatie, die uitsluitend geïnteresseerd zijn in groei en winstmaximalisatie.
Telefoonrekening
In die wereld worden bijvoorbeeld ‘persoonlijke’ telefoongesprekken uiterst zeldzaam. De twee tot drie uur die ik dagelijks besteed aan e-mailverkeer, betekent dat mijn telefoonrekening lager is dan ooit.
Whatsapp heeft Facebook en Twitter al verdrongen bij de jeugd. Het kan immers nog sneller en onpersoonlijker. Bij hen ontdek ik een algemene afkeer van het voeren van een ‘gewoon’ telefoongesprek, ook omdat ze daar geen enkele ervaring mee hebben.
In deze digitale wereld, waar je nooit weet wie je echte vrienden zijn, is eenzaamheid een gegeven.
De robot die de thuishulp gaat vervangen, de auto die beter rijdt dan jij ooit zal kunnen, de date die op basis van een click op je mobiel tot stand komt, het whatssapp contact met buren die je nooit ‘live’ spreekt.
Het is de vraag wat dat uiteindelijk met ons doet.