WACHTEN OP ELISABETH GROEN
Nu de eerste stofwolken zijn neergedwarreld rond de commotie van het ‘Nee’ tegen de komst van vluchtelingen naar het terrein van voormalige ziekenhuis Elisabeth, is het wachten op de antwoorden van het stichtingsbestuur hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Want aangezien het veel geprezen ‘Elisabeth Groen’ (EG) een stedelijk modelproject is, heeft dat bestuur iets aan de stad uit te leggen.
De argumentatie die het project tot nu toe naar buiten heeft gebracht, roept nieuwe vragen op. Daar komt bij dat de suggestie wordt gewekt dat het de gemeente is die het terrein heeft afgevoerd van de lijst van te onderzoeken locaties. Terwijl de betreffende wethouder, als zij tenminste goed wordt geciteerd in de pers, spreekt van het ‘vetorecht’ van het EG, waar klaarblijkelijk gebruik van is gemaakt.
Tussen de regels
Als je tussen de regels van de argumentatie van het EG leest, bestaat er de nodige angst dat een ‘Ja’ voor de komst van vluchtelingen wel eens definitief ‘Nee’ van de politiek tegen het gehele project zou kunnen worden.
Dat suggereert dat er weinig vertrouwen bestaat ten aanzien van het College dan wel de Raad van Amersfoort. Voor de buitenstaander is dit onbegrijpelijk, temeer daar er in de Raad breed is besloten dat Elisabeth Groen er komt, als trots voorbeeld van hoe het bestuur van de stad in samenwerking met bewoners vorm en inhoud geeft aan bestuurlijke vernieuwing.
Kortom : het bestuur van het EG niet kan volstaan met een paar cryptisch geformuleerde argumenten. Ook de politiek, die zich tot nu toe opvallend stil houdt, zal het naadje van de kous willen weten.
Paradepaardje
Mij zou het niet verbazen als het paradepaardje onder de stedelijk burgerinitiatieven is gestruikeld over het eigen succes. Immers vele burgers hebben een bijzondere bijdrage geleverd aan de totstandkoming van het project. De verwachtingen zijn hoog gespannen en van vrijwilligers wordt een grote inspanning verwacht. Binnen die context wordt het project geconfronteerd met een onvoorzien maatschappelijk fenomeen van een geheel andere orde: de noodzaak om honderden vluchtelingen te huisvesten in Amersfoort. Dat zet het bestuur van EG onder een enorme druk, omdat er een – ogenschijnlijk- onmogelijke keuze gemaakt moet worden, die veel verder gaat dan een plat ‘natuur versus vluchtelingen’ verhaal. Die tegenstelling gaat immers voorbij aan de dilemma’s die binnen het Bestuur van EG gespeeld moeten hebben.
Humanitaire nood
Blijft voor de buitenstander de vraag waarom EG niet tot een moreel oordeel kon komen, waarbij het lenigen van humanitaire nood boven alle andere belangen staat. Een oordeel dat ongeacht een ‘Ja of Nee’ hoe dan ook als een boemerang gewerkt zou hebben, in de vorm van imagoschade van het project dan wel als vertraging in de uitvoering ervan.
Wellicht was de blik zozeer naar binnen gericht, dat het Bestuur van EG zich aan dit morele oordeel wenste te onttrekken.
Mag je van een bestuur de wijsheid en het maatschappelijke engagement verwachten om in moreel opzicht boven zichzelf uit te stijgen?
Geen optie
In mijn ogen had het bestuur in dit geval geen andere optie dan met pijn in het hart ‘Ja’ te zeggen tegen de toekomstige komst van vluchtelingen op hun erf. Juist om daarmee haar reputatie van ‘modelproject ’, waar Amersfoort trots op kan zijn, te bevestigen. En als signaal maar andere buurten en wijken dat een ‘Nee’ tegen vluchtelingen in onze ‘Samen maken we de Stad’ niet aan de orde is.
Het wachten is nu op het Bestuur van het Elisabeth Groen.