Dagboek van een buurtgek (1): ”Ik ben Peter”
Dag, ik ben Peter en ik ben buurtgek.
Hoe ik dat virus heb gekregen weet ik niet meer precies, maar het had te maken met het speelveld pal voor mijn deur. Splinternieuw aangelegd door de gemeente, kunstgras met hoge hekken er omheen. In het begin was dat net een apenrots en kon ik iedere dag vanachter het raam zien hoe de jeugd hun plekje ging veroveren, natuurlijk altijd ten koste van andere jeugd.
En soms, als het niet meer sportief was of zelfs gemeen, dan liep ik naar buiten. Ik ben maar een klein mannetje, maar heb geleerd dat in zo’n geval de eerste klap een daalder waard is. Niet dat ik ga staan beuken, maar mij laten afzeiken doe ik ook niet!
Toen gingen de oudjes, die in mijn straat wonen, me af en toe bellen:”Peter, ze zijn weer bezig en nu hebben een paar van die grote lummels de bal van dat kleine donkere jongetje afgepakt. Kun jij daar wat aan doen?” En dan slofte Peter nonchalant, een peuk tussen de lippen, dat grasveld op.
Na een paar keer hoefde ik niets meer te zeggen, als ik kwam dan gingen ze het zelf regelen. Best wel geinig. Misschien had ik bij de politie moeten gaan, maar de meeste kids die blauw zien proberen het wereldrecord 100 meter hink stap sprong direct te verbeteren. Dat schiet ook niet op.
Te goed voor de wereld
En van het een kwam het ander. Peter werd ook gevraagd voor andere zaakjes, zoals bij dat jonge stel, dat na een paar maanden hun fraai opgeknapte huisje, weer probeerden te verbouwen, met ruzies die midden in de nacht werden uitgevochten. Al die oudjes, natuurlijk weer rechtop in bed : ”Peter, ze zijn weer bezig…zou jij…? ”
Mijn vriendin zegt wel eens ‘Je bent te goed voor de wereld’ en dan zeg ik “Ja, en daarom ga ik met jou om!”. Dolletje natuurlijk, maar Peter doet gewoon waar die zin in heeft. En ik zal nooit vergeten wat mijn opa altijd voor me deed, toen ik nog klein was. En ook al zit hij nu al lang en breed in de hemel, ik betaald hem terug, met de rente erbij. Dus moet niemand gaan zeiken dat ik een uitslover ben. Ik ben Peter en Peter is gewoon buurtgek.
Maar Peter heeft ook zijn grenzen. Die vrouw drie huizen verderop, die meer psychische ziekenhuizen had gezien dan ik mijn huisarts, daar werd ik zelf helemaal mesjokke van. Die was het liefst direct mij me ingetrokken. Niet omdat ze Peter nu zo’n knappert vond, maar omdat ze gek werd van eenzaamheid. Die zit nu, hoop ik, naast mijn opa in de hemel, en om de vijf minuten komt Petrus langs en zegt: “Effe dimmen jij, je zit hier om te genieten hoor! ”.
Maar ik dwaal af
In schrijf dit omdat Evert, die onze sociaal werker is – en die betaald de hele dag mag ouwehoeren met alle mensen in de buurt- mij gevraagd heeft om te gaan schrijven over m’n hobby. Evert is zwaar OK, maar ik had liever gezien dat hij dit soort verhaaltjes zelf schrijft. “Hij heeft ervoor geleerd”, zeg ik altijd. Maar hij kwam met een dik verhaal dat de overheid wil dat de bewoners het allemaal zelf gaan regelen in hun buurt. En dat ik ‘rolmodel’ ben. En dat schrijven over wat ik mee maak, veel meer indruk maakt dan als hij dat gaat doen. En toen zei ik, dat ik dan ook wel een deel van zijn poen wilde hebben. Hij kan wel tegen een dolletje. Maar toen hij een enthousiast verhaal begon over wat hij ‘storietelling’ noemde, of zoiets, haakje ik echt af.
OK, ik zal af en toe een stukkie schrijven, maar daar gaan we niet moeilijk over doen!
Tot de volgende keer.
(Deze blog verscheen eerder in gewijzigde vorm op: www.bewoners033.nl )