Dagboek van een buurtgek (2) : “No big deal”
Hallo, daar ben ik weer. Peter Buurtgek is de naam, of beter de bijnaam die ze me in de buurt geven. De buurtjes hebben mijn eerste verhaaltje gelezen en vonden het best tof.
Wel kreeg ik ook een reactie, die vond dat ik kritisch was en dat ik veel onderbuik in mijn verhaal stop. Nu die onderbuik heb ik gereserveerd voor mijn relatie en ik kan je vertellen dat dit zeker niet als negatief wordt ervaren! Boven die buik zit mijn hart. Dat zit aardig vol, dus kan er best een beetje naar mijn buurt stromen. “No big deal’, zegt mijn opper in de bouw altijd, als we hem laten merken dat hij een toffe gast is. Maar ik schrijf hier niet om het te hebben over mijn lichamelijke kwaliteiten maar over mijn buurt.
Remco de schilder
En ik ben gelukkig niet de enige die de buurt als zijn hobby ziet. Neem Remco. Hij voetbalt graag op het grasveld voor de deur en al die gastjes daar denken dat hij een gewone schilder is. Maar hij is helemaal geen schilder, hij is Kunstschilder. Laatst liet hij me een boek zien, met zijn schilderijen. Als ik poen had, hing mijn huis nu vol met wat hij maakt. Maar Remco heeft geen kapsones, voor die gastjes is hij gewoon een huisschilder die heel goed kan voetballen. En als hij er is, is er altijd rust en vrede op het veld. Hij is technisch, wendbaar, heeft overzicht en is speelt niet egoïstisch, met dank aan Studio Sport, waar ze zo mooi over voetbal kunnen ouwehoeren. Een genot om naar te kijken dus.
Hij praat met de kids, luistert naar hun stoere verhalen en zeikt ze nooit af. En zonder dat ze het beseffen is hij het ‘rolmodel ’, waar Evert onze sociaal werker het altijd over heeft. Dat soort gasten zijn goud waard in de buurt, omdat ze helemaal geen onderbuik hebben, althans niet buiten de deur!
De blikjesvrouw
Ik was best een beetje bang dat ik na mijn eerste verhaal niets meer te vertellen had. Maar in mijn buurtje gebeurt zoveel. Neem nu die aardige jonge vrouw, dat aan de overkant is komen wonen met twee kleine kinderen. Zij ruimt iedere zaterdagochtend met haar kids, de blikjes op die de gasten van het voetbalveld op straat keilen. Toen ik haar vroeg waarom ze dat deed zei ze: “No big deal’, waarop ik vroeg of ze soms omging met mijn opper, “Nee”, zei ze, “maar ik zie de straat als mijn voortuin, die ik niet heb, dus daar laat ik geen zooi liggen”. Bloemen voor die dame! De burgemeester kan het adres van me krijgen!
En toen mijn buurvrouw drie huizen verderop zo ziek was, waren er wel mooi drie andere buurtjes die boodschappen deden en medicijnen voor haar gingen halen bij de apotheek.
“No big deal”, natuurlijk, maar ze maken wel het verschil.
Met dat soort gasten, komen we ergens.
Nu, tot de volgende keer.
Peter Buurtgek