Hoeveel wereldleed kan een mens verstouwen?
Hoe grote portie wereldleed kan de gemiddelde consument van het dagelijks nieuws aan, om niet geheel ontregeld te raken, vroeg ik mij gisteren af.
Alleen het noemen van namen als Parijs, Molenbeek, Keulen, Wenen, Istanbul, Madaya en Aleppo, namen die voorheen associaties opriepen met verre reizen en toeristische uitstapjes, genereren nu heftige beelden op mijn netvlies. Beelden die ik in de computer in mijn hoofd niet een, twee, drie gewist krijg.
Het dagelijks volgen van het nieuws, wordt meer en meer een taaie opgave en roept vragen op wat de mens fysiek en geestelijk kan verstouwen. Dan verlang ik ineens naar het gehucht in de Dordogne, waar ik woonde en waar alleen het murmelen van de beek en het luiden van een kerkklok in een ver dal te horen waren. Tenminste als de wind goed stond. Overdag werkte ik in de moestuin en kluste wat rond het huis. Om ’s avonds te kijken naar de Franse TV die ik met mijn beperkte taalkennis nauwelijks volgen kon. Hoe geruststellend.
Dromen
Nu wordt ik zelfs in mijn dromen geconfronteerd met beelden die ik blijkbaar in mijn waakbewustzijn niet kan verstouwen. En los van het ‘feitelijk’ nieuws, wordt ik ook nog eens geprikkeld om een mening te vormen of een oordeel te hebben over de meest uiteenlopende maatschappelijke vraagstukken, die zo gecompliceerd zijn dat er alleen maar in grijstinten over gedacht kan worden.
En vraag ik mij af wat dat met de mens doet.
Het roept ook vragen op over de invloed van de moderne media, die omwille van kijkcijfers en grote oplagen van het ene schandaal naar het andere rennen, sommige rampen en calamiteiten eindeloos publicitair uitmelken om andere totaal te negeren.
Zo krijg ik bij het horen van de naam ‘Twin Towers’, direct de beelden van het World Trade Center voor ogen, dat in luttele uren in 2001 door een terroristische aanval met de grond gelijk werden gemaakt. De beelden daarvan zijn op de TV als een soort zwarte mantra eindeloos over ons uitgestort. En iedere keer riepen ze weer de verbijstering op over van een wereld die daarna ‘niet meer hetzelfde was’. Als ik tenminste de commentaren moest geloven die steevast met het tonen van de beelden gegeven werden.
Verdronken kind
Het zijn, net als het verdronken kind op een toeristenstrand in Turkije, de moderne iconen van de internationale journalistiek, die zich blijkbaar nooit afvraagt hoeveel een mens emotioneel verstouwen kan. Zo’n foto wordt steevast gevolgd door een orkaan aan heftige reacties, van burgers, bestuurders en politici die vervolgens breed de actualiteit in geslingerd worden. De wereld draait door en niemand kan achterblijven als ‘iets er toe doet’.
En zo word ik van de ene calamiteit naar de andere gesleept, onderga ik eerst de ‘shock’ en moet ik mij vervolgens, voorbij aan de primaire emotie, gaan beraden op de betekenis ervan. Dit uitmondend in mijn mening en oordeel. En die vooral zo breed mogelijk het internet op knallen in de hoop op zoveel mogelijk ‘likes en retweets’. Dan heb ik mijn bijdrage als burger aan de waan van het nieuws weer geleverd en kan overgaan tot de orde van de dag.
Nieuwste thema
Het nieuwste thema in dit bizarre mediaspel is : Hoe verhoud ik mij tot crimineel gedrag van seksueel ontspoorde vluchtelingen die het op vrouwen hebben voorzien? Op mijn primaire reactie van afschuw zit niemand meer te wachten, die hebben we al in honderdvoud of honderdfout tot ons kunnen nemen.
Nee, het gaat ineens om de vraag hoeveel van die ‘gasten’ we als natie verstouwen kunnen om het nog een beetje gezellig en controleerbaar met elkaar te houden. Dit omdat het geïmporteerde kwaad ineens in alle hoeken en kieren van de samenleving opduikt. Van zwangere meisjes uit Eritrea en monddood gemaakte misbruikte festivalbezoeksters tot belaagde homofiele asielzoekers in de opvangcentra.
En weer komt de orkaan van meningen op gang en dienen de spandoeken waarop stond “Welkom” schaamtevol in de kast te worden opgeborgen. Dienen de duizenden vrijwilligers die zich dagelijks bezig houden met de opvang van nieuwkomers zich ineens als ‘vluchtelingenknuffelaar’ te verantwoorden over hun ‘naïeve’ opstelling. Begint het trotse schip van “Wir schaffen es’ ineens gevaarlijk slagzij te maken.
Beter zie ik dan af van welke mening dan ook, omdat ik in de fuik van de moderne berichtgeving niet eens in staat ben om een helder beeld te krijgen. Afgezien natuurlijk van de afschuw over iedere vorm van misbruik van een medemens.
Drie generaties
En in de wetenschap dat het wel drie generaties duren kan voordat nieuwkomers uit een totaal andere cultuur genoeg ‘tools’ hebben om werkelijk te integreren in een kansarme samenleving.
En dat dit zeer hoge eisen stelt aan de gevestigden, die zich beter dan welk oordeel dan ook, in alle bescheidenheid zouden kunnen afvragen welke constructieve bijdrage zijzelf aan die moeizame integratie kunnen leveren.