Dagboek van een buurtgek (20): Als het waait aan de kust, stormt het in de buurt…”
“Als het waait aan de kust, stormt het in de buurt”, zei mijn Pa vaak. Hij kon zich verbazen over de heftigheid waarmee de buurt reageerde op van alles en nog wat, waardoor dingen voortdurend uit de klauwen dreigden te lopen. Soms leek het wel of de mensen zaten te wachten op een storm om weer even helemaal los te gaan.
Gedoe Neem nu dat gedoe rond meneer A. Toen zijn peuter van drie die de tuin uitpiepte, terwijl zijn pa een afspraak had met koning Alcohol en midden op straat pijnlijk kennis maakte met de scootmobiel van ome Willem, was de wereld te klein. Boze buurtmoeders gingen bellen naar ‘Veilig Thuis’, een club die vroeger blijkbaar ‘Meldpunt kindermishandeling’ of iets dergelijks heette. Waarom ze het beestje nu niet meer bij zijn naam noemen mag Joost weten. Maar hoe dan ook dat Veilige Thuis kwam meteen in actie en de dagen na het ongeluk liepen die gasten bij familie A. de deur bijna plat. Tot A. het zat werd en een dame bijna het huis uitschopte. Een uur later stond de politie voor zijn deur, omdat de dame zich bedreigd voelde.
Meneer A. had beter de krant kunnen lezen dan te staren naar de bodem van zijn lege flesje pils, want tegenwoordig blijf je met je poten van hulpverleners af. Maar in zijn wereld denken ze nog steeds dat je het met een grote muil altijd wel weer red. Mooi niet dus. Toen was er ineens sprake van een ‘tijdelijke uithuisplaatsing’ van de peuter en overtrof het gegil van zijn moeder de sirene die op de eerste maandag van de maand er ons aan herinnert dat de Russen weer niet willen komen.
Gegil Met dat gegil liep de halve buurt uit om te kijken wat er aan de hand was. En toen ging de wind met orkaankracht waaien. “Dat kind hoort bij zijn moeder. Poten af van onze kinderen”, was de leus. Toen kwamen ook de verhalen los over de Jeugdzorg los leek het wel of die club alleen maar was opgericht om buurtbewoners een beetje te pesten. Mensen die gewoon het beste voor hebben met hun kinderen. Wel grappig om een buurtvrouw die het altijd heeft over de het ontbreken van normen en waarden in de samenleving nu ineens horen zeggen dat we “…desnoods de straat barricaderen”. Dan moet ik aan Pa denken die het vroeger altijd had over ‘no passeran’ uit de burgeroorlog in Spanje, waar hij graag als socialist in mee had willen vechten. Dat ‘no passeran’ betekende dat je een streep trok waar de vijand nooit overheen mocht komen. En tot mijn verbazing was meneer A. binnen enkele uren van dader in een slachtoffer veranderd.
Geheime wapen Als het dan echt te gek wordt in de buurt zet de overheid zijn geheime wapen in. John onze oude wijkagent wordt dan van stal gehaald. In zijn burgerkloofje komt hij aanfietsen als de grote orkaanbezweerder.
Hoe hij het doet weten alleen de weergoden, maar de rust keert dan doorgaans snel terug. In zijn spoor kwam er daarna een nieuwe hulpverlener van dat Veilige Thuis. Die man deed ons erg denken aan Sjakie van de familie Flodder. Dat was wel lachen. Ook zo’n klein ventje in slordige kleren met een wankel brilletje op z’n neus. Maar Sjakie kende het klappen van de zweep en binnen een paar uur stond ook bij mij aan de deur. Zijn bazen hadden besloten dat er een geheel andere aanpak kwam. En toen leek het wel of Evert, onze ouwe sociaal werker gekloond was , waarbij er uiterlijk wel een en ander mis was gegaan. Het hele verhaal kwam er op neer dat ‘de tijdelijke maatregel was opgeschort’ en dat er nu werd gewerkt vanuit ‘de kracht van het netwerk rond familie A’. Familie, vrienden en buurtgenoten werden ingeschakeld om te helpen. En er kwam een ‘Eigen kracht conferentie’ en of ik daar als buurman aan mee wilde doen. Nu naar een conferentie ben ik als loodgieter nog nooit geweest, dus dat lijkt me top. En ook moest ik direct denken aan het plan dat ik met ouwe Evert, onze ex-buurtwerker maakte om meneer A. aan te pakken. Twee vliegen in een klap. Dus zei ik tegen Sjakie dat hij op mij kon rekenen.
Ben benieuwd hoe dat verhaal afloopt.