Dagboek van een buurtgek (21): Waarin een kleine buurt groot kan zijn
De lezers die hopen dat ik uit de school klap over de ‘Eigen Kracht conferentie’ rond meneer A. , die zijn zoontje verwaarloosde en de Jeugdzorg op z’n dag kreeg, moet ik teleurstellen. Ik heb moeten beloven niets over het resultaat van die bijeenkomst te zeggen. Maar neem van mij aan dat het dik in orde was.
Gelakte vingernagels
Het was wel lachen, toen we met zo’n 20 mensen in het parochiezaaltje van de kerk zaten en Philip, de leider van de bijeenkomst binnen kwam. Het was een ‘Pipo’ van het zuiverste water, met zijn lange haren in een staartje en gelakte vingernagels. Wij schieten dan meteen in de lachstress omdat we denken in een heel beroerd toneelstuk terecht te zijn gekomen. Ome Willem, die ook was uitgenodigd, omdat hij het kind van meneer A. ondersteboven had gereden en daarna flink van slag was, wilde direct weer vertrekken. “Die gast ziet eruit alsof hij een hele wietplantage op zijn zolder heeft, die hij eigenhandig soldaat maakt. En dat moet deze happening gaan leiden? Het moet niet gekker worden”.
Toverstok
Maar toen die Philip begon te praten was er geen woord Frans bij. Hij was ingehuurd door ‘Veilig thuis’, was opgegroeid in een buurt als die van ons, maar woonde nu op een woonboot en verdiende de kost met het begeleiden van dit soort conferenties. En als hij sprak zwegen wij. Hij had een mooie versierde stok meegenomen en als je iets wilde zeggen moest je wachten tot je die even vast mocht houden. Alle anderen moesten dan hun muil houden. Ik weet niet hoe de man dat flikte, maar het werkte. Nooit eerder heb ik mijn buurtgenoten zo braaf zien wachten tot ze zelf het woord kregen. Toch eens informeren waar je zo’n toverstok kunt kopen.
Tevreden naar huis
Toen de conferentie na ruim twee uur was afgelopen, ging ieder tevreden naar huis. Zelfs meneer A. die bij de bijeenkomst aanwezig moest zijn, leek opgelucht. En dan te bedenken hoeveel heftigheid er de afgelopen week was geweest. En ja, we hebben goede afspraken gemaakt en ik ben een van de mensen die gaat helpen moet om meneer A. bij de les te houden. En daarmee heb ik al meer gezegd dan ik eigenlijk mag van die ouwe hippie met zijn toverstokje.
Evert onze ouwe sociale werker heb ik daarna in vertrouwen verteld hoe een en ander in z’n werk was gegaan. Hij reageerde door te zeggen dat de aanpak van Philip een geschenk uit de hemel was en dat ons plan A om meneer A. aan te pakken de koelkast in kon.
Glunderende gezichten
Maar veel leuker dan dat meneer A. de komende tijd minder kans meer krijgt om de sfeer in de buurt te verzieken is de herinnering aan alle glunderende gezichten op het eind van die conferentie. Eerst kreeg ome Willem een veer in zijn reet, omdat een nare gebeurtenis het begin was geweest van een positief resultaat. Maar dat het niet de bedoeling was om een gewoonte te maken van het omverrijden van buren in de hoop daar problemen mee op te lossen. Ome Willem bezweek bijna in de lachbui die hij daarop kreeg. En daarna maakte Philip een grote compliment aan alle aanwezigen. “Waar en kleine buurt groot in kan zijn”, zei hij. Hij was supertrots op ons.
Buigijzer
Het heeft me wel aan het denken gezet, hoe zo’n gast er in slaagt om een heel dik probleem om te buigen naar wat Pa een ‘wij-gevoel’ noemde. Ik mag dan als loodgieter handig zijn met het buigijzer, maar van die Philip zou ik wel eens willen leren hoe het ombuigen bij mensen in z’n werk gaat.