Dagboek van een buurtgek (24): Tweede les van de adelaar, waarin Peter alle hoeken van de kamer ziet!
(Wat er aan vooraf ging: Peter, onze buurtgek is toegetreden tot het sjamanistische buurtgekken- clubje van coach Philip en heeft net zijn eerste opdacht volbracht: het zoeken naar zijn gelukkigste en meest deprimerende plek in zijn buurt)
Trots op mijzelf, wat iets is anders is dan Trots op Nederland, stapte ik in de bestelbus van mijn werk om de eerste Adelaarsbijeenkomst van Philip op zijn woonboot in Zwolle te bezoeken. Daar maakte ik kennis met zes andere gasten, die in hun buurt het verschil proberen te maken. Ze kwamen uit alle uithoeken van het land, spraken met zachte ‘g’ tot het norse geknauw van het volkje dat hoog in het Noorden woont. Maar al snel werd duidelijk dat ze net zo’n gestoorde hobby hebben als ik en altijd in de weer zijn met de wens om van hun buurt een echte gemeenschap te maken. Ademloos luisterde ik naar hun verhalen en de ervaringen met al die bezopen opdrachten die ze van Philip kregen. Het mooiste verhaal was van Marja, een mollige buurtmoeder uit Drenthe, zie zich heeft ontfermd over een aantal vluchtelingen uit een asielzoekerscentrum in de buurt.
Die gasten zijn bij haar kind aan huis en noemen haar ‘moeder’. En toen vroeg Philip aan Marja om zichzelf als kind van haar eigen moeder te beschrijven. En dat werd huilie, huilie, omdat Marja nooit een echte moeder heeft gehad en als kind bij haar grootouders werd gedropt. Op zo’n moment wil ik het liefst naar mijn bestelbus rennen en de hele zaak vergeten. Dan komt er een woede boven, waarvoor ik geen woorden heb. Waarop die eikel van een Philip mij vroeg wat ik kon doen om Marja te troosten.
Val dood
“Val dood, doe dat zelf maar”, was mijn eerste gedachte, maar voor ik het goed en wel besefte had ik mijn armen om de dame heen geslagen en liepen de tranen over mijn eigen wangen. En ineens mistte ik mijn Pa vreselijk. Mijn Pa die het tijdelijke met het eeuwige verruilde toen ik hem het meest nodig had, omdat de man zo nodig een pakje shag per dag moest roken en daar de gevolgen van gepresenteerd kreeg. Ik was 18 jaar en zo pissig dat hij me in de steek liet, dat ik het destijds verdomde er een traan over laten.
En nu huilde ik als een kind, terwijl ik het gevoel had mijn verdriet niet met Marja maar met mijn eigen moeder te delen. “Fuck”, dacht ik nog in een helder ogenblik “hoe heeft die Philip gezien wat mijn zwakke plek is en waar haalt hij de godvergeten lef vandaan om mij zo voor de leeuwen te gooien”.
Koffie met koek
En daarna was er koffie met koek, en volgde er een preek van Philip, die uitlegde dat buurtgekken altijd werken vanuit een diep verlangen naar dat wat ze zelf gemist hebben. En dat ze hebben geleerd om dat gemis te overstijgen door het om te zetten in kracht en dienstbaarheid. Maar dat het zo wel genoeg is geweest en dat we best mogen stoppen met al dat gedoe …om te ontdekken dat we alles alleen maar voor onszelf gedaan hebben.
Toen was er een diepe stilte, die werd gevolgd door een woeste Peter, die uitriep: “Godvergeten lul, moet je nu alles slopen wat ons dierbaar is?”
Oude pijn Waarop die oen hartelijk begon te lachen en zei: ”Als je nu besluit om door te gaan zonder de erfenis van jouw Pa, zal het in vrijheid zijn als je je inzet voor jouw buurt. Aan het getrek en gezwoeg zal een einde komen. Als jij jezelf hebt verlost van die oude pijn, zal je meer kunnen genieten van alles dat je anderen te bieden hebt. Peter de buurtgek, heeft geen enkele verantwoordelijkheid meer om het werk van zijn Pa voort te zetten. Noch uit schuld, noch als compensatie voor wat jij ooit mistte, toen je vader veel te snel uit jouw leven werd gerukt. Je bent vrij om hier te vertrekken of door te gaan. Maar als je blijft wil ik wel graag horen hoe het jou bij de eerste opdracht is vergaan”.
Tegen die kerel is geen kruid gewassen. En natuurlijk reed ik daarna terug naar huis met een nieuwe opdracht! Daarover de volgende keer. Ik lijk wel gestoord om dit alles met jullie te delen!