Een betrokken ambtenaar maakt een wereld van verschil
Locatie: een complex van zes oudere flatgebouwen met zo’n 500 woningen in een sociaal economisch kwetsbare buurt met een zeer diverse bewonerssamenstelling.
Thema: na een grondige renovatie van de woningen door de corporatie, zijn nu de binnentuinen aan de beurt. De gemeente heeft daar een beperkt budget voor en de vraag is hoe de bewoners te betrekken bij het maken van de bescheiden plannen.
In ons programma ‘Vitale wijken’, dat actieve bewoners organiseert in bewonersnetwerken die rond gemeenschappelijke thema’s werken aan leefbaarheid, sociale veiligheid, ontmoeting en informele zorg en aandacht, is dit een uitgelezen kans om met nieuwe bewoners in contact te komen.
Ook een goede samenwerking met de projectleiding van de gemeente die de wensen van bewoners vertaalt in het plan van aanpak en helder communiceert wat er wel en niet mogelijk is met beperkte middelen is essentieel.
Het verloop
Na overleg met de wijkmanager besluiten wij om op basis van bewonersbijeenkomsten de wensen van de buurt te inventariseren. Dan volgt een gesprek van bewoners met de projectleiding.
En daar gaat het aanvankelijk mis. Vermoedelijk is het angst die de projectleidster weerhoudt om voorafgaand aan het tekenen van de plannen met de bewoners in contact te treden. Omdat het budget geen grote ingrepen toestaat wil zij alleen kant en klare plannen aan de bewoners presenteren. Voor mensen die toch al weinig op hebben met ‘de instanties’ de beste strategie voor een hoop oplopend conflict en een gemiste kans om bewoners actief te betrekken bij het positieve gebruik van hun leefomgeving. We leggen ons dilemma neer bij de wijkmanager van de gemeente, die belooft de zaak intern aan te kaarten. Ondertussen brengen wij de wensen en behoeften van bewoners in kaart. Die vallen op door bescheidenheid, waarbij het vooral gaat om het scheppen van ontmoetingsplekken in de vorm van bankjes en zitjes, bij de ‘natuurlijke’’ speelplekken voor de jeugd en het laag houden van begroeiing zodat er vanaf de flats een optimaal zicht is op de spelende jeugd.
En dan komt Arthur als nieuwe projectleider. Hij ontwierp eerder in nauwe samenwerking met bewoners de aanleg van een parkachtig waterwingebied, lang voordat het thema co-creatie van burger en overheid een landelijk ‘dingetje’ werd.
Genieten
Arthur geniet van het contact met bewoners, spreekt hun taal, is heel helder in wat wel en niet financieel kan en is gedreven om met creativiteit op basis een bescheiden budget een maximale output te leveren. Er komen twee bewonersbijeenkomsten die buiten rond een grote picknicktafel in de zon worden gehouden. Informeel en ontspannen turen we z’n allen naar de grote plattegronden die hij heeft meegebracht. “Mag die boom weg, die al 20 jaar pal voor mijn raam staat en al het licht tegenhoudt”. Alfred belooft samen met de bejaarde dame naar de plek te gaan kijken.
Alle bescheiden wensen van de bewoners worden realiseerbaar geacht. Er komt zelfs een middag voor de kinderen die in spelvorm kunnen kiezen welke speeltoestellen op basis van een prijskaartje en een vast budget in de gerenoveerde tuinen kunnen komen.
Bron van enthousiasme
Zo wordt een proces dat aanvankelijk muurvast leek te zitten en een gemiste kans leek te worden voor de toch al wankele samenhang in een kwetsbare gemeenschap ineens een bron van enthousiasme en samenwerking.
Het laat ook zien hoe een betrokken ambtenaar een wereld van verschil kan scheppen.
En ons project heeft er een mooie namenlijst bij van bewoners die we gaan bezoeken om hen warm te maken om ook op andere leefgebieden de handen ineen te slaan.
Project Vitale wijken
Ria Roelofs en Daan Vosskühler