The long and winding road (5) : Terug van weggeweest: reïncarnatie
Het is een niet te missen item in de spirituele snoepwinkel: de honger naar kennis over – vermeende- vorige levens. Ook voor mij een onvermijdelijke zijstraat, die – niet geheel onverwachts- een ‘cul de sac’ bleek te zijn.
Het is niet ongebruikelijk als je een reading krijgt van een therapeut die energie kan lezen en duiden, dat je op hardnekkige terugkerende thema’s stuit die een spoor van vernieling achterlaten in het leven. Bij een groot gedeelte van dit soort problematiek is de gang naar een ervaren psychotherapeut de meest aangewezen weg. Zeker als het gaat om hinderlijk neurotisch gedrag of een hardnekkige persoonlijkheidsstoornis. Echter spirituele zoekers zoeken vaak liever hun heil bij verklaringen uit een vorig leven. Heftige gebeurtenissen of oeroude trauma’s bieden dan een aardig verklaringsmodel waarin het begrip karma centraal staat. Er moet in dit leven dan nog een lesje worden geleerd, daar waar eerdere pogingen weinig succesvol bleken. Een nieuw leven, nieuwe kansen, zullen we maar zeggen, dus maak dat huiswerk maar weer over!
Maar ook zien we soms kinderen, die de luiers nog maar net ontgroeid zijn, als een volleerde Mozart ingewikkelde pianostukken vertolken en kunnen niet anders concluderen dan dat het kennis of vaardigheden betreft die vele malen ouder zijn dan het kind in kwestie. Ook dan ligt is een verwijzing naar reïncarnatie voor de hand.
Van Neanderthaler naar de Kruistochten
Nu heb ik in het verleden de nodige readingen gehad. En steeds was er sprake van een nieuw en reuze interessant reïncarnatieverhaal. Ga er maar eens lekker voor zitten.
Zo trok ‘ik’ in de oertijd vanuit Afrika via Spanje naar Zuid Frankrijk, in een kleine stam van wat nog het meest op Neanderthalers leken. Kortom ik stond aan de wieg van wat doorgaat als het begin van de westerse beschaving, waarvoor ik alsnog mijn nederige excuses aanbiedt.
Veel later deed ‘ik’ fanatiek mee met de Kruistochten en werd door wrede muzelmannen jaren gevangen gehouden in een deprimerende kerker.
Ooit was ‘ik’ een alchemist die in zijn slecht geventileerde werkplaats werd beneveld door kwikdampen en spontaan allerlei wezentjes ging waarnemen die je normaal gesproken niet snel ziet.
Een of al die ellende nog niet genoeg was kwam ik weer wat later in Tibet in een politiek-religieuze machtsstrijd terecht, waarin de zwarte magie die over mij werd uitgestort niet bepaald voor een ‘happy ending’ zorgde.
En dan heb ik het nog niet gehad over een vader, die ‘mij’ in een vorig leven een doodschop zou hebben verkocht. Of de eindeloos saaie levens in tal van kloosters in de zoektocht naar God. Het beeld van een grote levensgenieter komt bij dit soort ‘terugblikken’ niet direct op je netvlies. Eerder hebben we te maken met een kereltje die zich, blind voor alle gevaar en met grote hardnekkigheid keer op keer in het leven stort en verslaafd blijkt te zijn aan het zoeken naar calamiteiten.
Bewijzen
En natuurlijk zijn er dan steeds de ‘bewijzen’ die aannemelijk moeten maken dat er een speciale gevoeligheid bestaat, die teruggaat tot die vroegere episodes. Zo kwam ik bij het werk voor een stiltecentrum in de Dordogne (Frankrijk) terecht op loopafstand van de nederzettingen van de oermens, die daar de grotten beschilderde. En vond intuïtief de plekken waar ik pigmenthoudend zand uit de rotsen kon halen. In die periode verzamelde ik obsessief boeken over het oude Tibet. Op de eerste dag dat ik in het dorp, waar ons stiltecentrum gevestigd was, koffie dronk op het terras van de plaatselijke kroeg werd ik vanuit een auto vriendelijk toegezwaaid door drie Tibetaanse monniken in vol ornaat. Rondom het dorp bleken meerdere Tibetaanse klooster te zijn gesticht en onze buren waren boeddhisten.
Mijn – vermeende- alchemistische achtergrond heb ik ‘in dit leven’ kunnen uitleven in het zelf bereiden van verf en vernissen, waarbij ik nieuwe recepten ontwikkelde die ik elders nog niet ben tegengekomen. Tot nu toe zonder calamiteiten!
Verhaaltjes
Maar het zijn slechts verhaaltjes. Die het goed deden in de gemeenschap van spirituele gelovigen en ook wel door mij werden ingezet om indruk te maken op een mooie dame, die ik direct uit een vorig leven meende te herkennen. Bij nader inzien bleek het dan eerder de herkenning te zijn van een wederzijdse hormonendans.
Dat reïncarnatie niet bestaat ga ik niet beweren. Het thema heeft echter wel aan betekenis ingeboet. Het inzicht dat er alleen NU is, zonder verleden of toekomst maakt reïncarnatie tot niets meer of minder dan een verhaal dat in het NU wordt verteld of beleefd door een wezen dat zichzelf aanziet voor een persoon die een bijzondere droom had over een vermeend verleden. En daarmee ontslagen wordt van welke karmatische erfenis of opdracht dan ook. En dat is prettig nieuws voor al die ‘believers’ die vrezen dat je tig incarnaties nodig hebt voordat je eindelijk Thuis mag komen.
Maar zonder hoofdweg geen zijstraten en ‘het karma’ van de onderzoekende geest laat zich de kans niet ontnemen om daar even te gaan snuffelen. De kunst is dan wel om niet te verdwalen.