Wie reist kan verhalen (2) : Parallelle werelden
(foto: La Rousselie, 1989)
Op weg naar de Pyreneeën deed ik het gehucht la Rousselie aan. Zeven woningen geplakt tegen een heuvel boven een vergeten dal. Het maakt onderdeel uit van de gemeente Plazac in de Dordogne.
Inmiddels zijn de huizen er gerenoveerd of herbouwd, maar dat was wel anders toen ik er eind jaren ‘80 van de vorige eeuw met vrienden een stiltecentrum begon.
La Rousselie kende geen ‘autochtone’ bewoners meer. De laatste Française die destijds alleen in het gehucht woonde was overleden. Een stokoude dame die ooit bij het ophangen van de was gevallen was en met een gebroken heup meer dan 48 uur buiten lag voordat ze door de postbode werd gevonden. Dat was toen de reden om er telefoon aan te leggen.
Hippies
Na haar dood kwamen de ‘hippies’. Enkele Engelse gezinnen van kunstenaars die de ruïnes betrokken en dankzij grote moestuinen, kinderbijslag en onregelmatige seizoensarbeid wisten te overleven. Plazac groeide in die dagen snel dankzij de komst van enkele Tibetaans Boeddistische kloosters, waarvan Dhagpo Kagyo Ling in het naburige gehucht le Moustier de grootse is. De kloosters hadden een sterke aantrekkingskracht op een bont gezelschap alternatievelingen. De komst van de Duitsers, Engelsen, Amerikanen en Nederlanders werd door de lokale agrarische bevolking echter met gemengde gevoelens bekeken. De basisschool in het dorp was gered met de komst van nieuwe leerlingen. Verpauperde huizen en schuren gingen als warme broodjes over de toonbank , maar cultureel was er sprake van twee werelden die nooit bij elkaar gekomen zijn.
Twee werelden
Zo waren de jagers in het dorp verbolgen over het jachtverbod dat gold op de uitgestrekte terreinen rond de kloosters. Er ging zelfs het gerucht dat de monniken ´s nachts omliggende jachtgebieden introkken om de dieren te vertellen dat het op hun landgoed veilig was om te leven.
En konden wij met een vertraging van meer dan twintig jaar onze hippietijd nog eens flink overdoen met de heftige feesten die ieder weekend werden gehouden. Harde muziek, goedkope drank en zelfverbouwde wiet, die niet door de plaatselijke gendarmerie was ontdekt, bleken de juiste ingrediënten voor veel love and peace , waardoor talloze relaties in hoog tempo op de schop gingen. In dat alternatieve circuit hadden wij enige reputatie opgebouwd, niet zozeer als ´echtbrekers´ maar als spirituele gemeenschap, waar mensen gratis voor een alternatief gezondheidsconsult terecht konden. De credits daarvoor kwam geheel voor rekening van vriend en leermeester Jan, die dankzij zijn kennis van Touch for Health en een indrukwekkende dokterstas vol pillen en flesjes menige door drank, drugs en overmatige seks uit balans geraakte hippie weer op het goede spoor heeft gezet.
Wonderdokter
Tot zijn reputatie als ´wonderdokter´ teveel de belangstelling trok van de behoudzuchtige autoriteiten en wij getipt werden om met de consulten te stoppen.
Wat daaraan vooraf ging was ´het wonder van la Rousselie´, in de vorm van een klein kereltje van vier jaar met een grote ontwikkelingsachterstand, die niet kon praten.
Hij volgde Jan de hele dag op afstand met een grote hardnekkigheid. Tot deze besloot het kind eens uit te testen en ontdekte dat het een alarmerende allergie had opgebouwd voor zuivelproducten, zozeer dat door een totaal gebrek aan energie de gewone ontwikkeling geblokkeerd werd. Toen zijn moeder daarop besloot te stoppen met alle voor hem schadelijke voedingsmiddelen was er in korte tijd een opmerkelijke metamorfose bij het kind te zien. In no time ging het praten, met een overvloed aan teksten die zijn ouders soms deed verlangen naar de oude situatie. Ook in groei en sociaal emotionele ontwikkeling zagen we een flinke groeispurt. En daarmee was de reputatie van ons stiltecentrum gevestigd, maar kwam er ook een abrupt einde aan onze ´paramedische´ dienstverlening.
Parallelle wereld
Altijd heb ik gedacht dat Plazac als Franse ‘multiculturele’ plattelandsgemeente uniek was.
Maar al is het denken een prima instrument om onderweg van A naar B te komen, het slaat met regelmaat de plank mis als het gaat om brainwaves omtrent de werkelijkheid.
Dat ontdekte ik weer eens toen ik deze vakantie het dorp Massat in de Pyreneeën kwam binnenzeilen op een zonnige zaterdagmiddag. Nog nooit zag ik zo’n mooie verzameling oude en ‘neo’ hippies bij elkaar. Maar daarover meer in een volgende aflevering.