De wereld gaat aan ‘fun’ ten onder
Mijn dochter komt na een week geslacht en met gemengde gevoelens terug van de ‘introductiedagen’ van de universiteit. Na een verplichte dag voorlichting op de faculteit kon het feestprogramma pas echt beginnen.
In subgroepen van zo’n 15 jongeren die per dag €. 20 extra inleggen, is drank de motor waarmee de groepsbinding op gang moeten komen. Een en ander wordt verder gestimuleerd door het bezoek aan studentenverenigingen waar gezelligheid en alcohol een onlosmakelijke doch instabiele relatie vormen. Gegeten wordt er nauwelijks, of het moet het junkfood zijn dat in kleine bakjes wordt geserveerd.
Voeg daarbij het chronische slaapgebrek en je ziet je kind na een week als schim van zichzelf terugkomen.
Remmen los
Om aan dit spektakel mee te kunnen doen is in principe maar een kwaliteit vereist: meezuipen. Want zonder koning alcohol gaan de remmen niet los, ga je geen vreemde mensen hucken in de kroeg, komt de polonaise met muzieknummers die je normaal gesproken verafschuwd niet op gang.
Nu is niet meedoen aan dit kennismakingsgeweld geen optie. Immers de subgroepen die zijn gevormd worden de werkgroepen die in het eerste studiejaar veelvuldig bijeenkomen om aan verplichte studieopdrachten te werken. De groepsbegeleiders, ouderejaars studenten, die zich ‘Papa’s” laten noemen versterken de groepsdynamica door te stellen dat je in de introductieweek vrienden voor het leven maakt. Ook zij koersen geheel op ‘fun’ en besluiten het informatieve programma dat nieuwkomers kennis wil laten maken met de sociaal-culturele en architectonische smaakmakers van de stad te vervangen door nog meer kroegbezoek.
Opgefokt
Nu ben ik zelf geen heilige en zag in mijn eerste studiejaar destijds meer drank dan boeken. Maar kan het niet laten de opgefoktheid van zo’n introductieweek in een breder perspectief te plaatsen. In de vluchtigheid van het menselijk contact, waarin ‘dating’ via een ‘like’ op een mobiele telefoon in een oogwenk tot stand komt, is ‘having fun’ het smeermiddel. Dit vormt de dictatuur van een afgevlakt contact dat bij gebrek aan inhoud en persoonlijke verdieping zwaar leunt op een doorgeschoten consumptiecultuur die de suggestie moet wekken van emotionele binding. De omloopsnelheid van de factor ontmoeting loopt parallel met de snelheid van de digitale wereld. De visuele presentatie op basis van herkenbaar uiterlijk vertoon in kleding, taalgebruik en lichaamskenmerken vormt het primaire selectiecriterium in de selectie van ‘like’of ‘dislike’. Er ‘goed uitzien’ betekent eindeloos investeren in kleding, opmaak en ‘work out’ op de sportschool gekoppeld aan tijdrovende narcistische exercities voor de spiegel.
Consumptierobotten
Dat alles ingebed door een allesoverheersende drang om je ‘vrij te voelen’. En gelukkig is dat geluk te scoren door – als je de reclame mag geloven- de nieuwste Volvo te kopen, die je de ultieme vrijheid op de highway naar zelfrealisatie belooft.
In mijn ogen is het tegendeel eerder het geval. Het gevoel van vervreemding, isolement en ontevredenheid bij hen die niet kunnen meekomen binnen dit geraffineerde consumptiescenario is breed vertakt. Maar zij die kunnen beantwoorden aan de normering die er uitgaat van het consumptiegeweld gedragen zich meer en meer als gemanipuleerde robotten die zich omwille van status en prestige conformeren aan ziekmakende patronen.
Leerfabriek
Maar terug naar de introductiedagen op de universiteit. Het gegeven dat binnen het doorlopend feestgeweld er geen enkele ruimte wordt gegeven aan enige vorm van educatieve of intellectuele stimulans geeft mij te denken. Het schept een opmerkelijke tweedelig in de leefwereld van jongeren. De universiteit als leerfabriek met de verplichte nummers en de dwang om voldoende punten te halen om naar een volgend leerjaar te promoveren tegenover het ‘echt leven’ met een flinke portie ‘fun’ als compensatie voor alle studie uren. En gemiste kans voor jongeren die als nieuwkomer sterk beïnvloedbaar zijn en wel een erg eenzijdig beeld krijgen van wat de studietijd in de volle breedte en diepte te bieden heeft.
.