Een steen met een verhaal
Misschien kent u ze. Mensen uit uw omgeving die op vakantie gaan en terugkeren met een steen in hun bagage. Die steen staat meer dan welk souvenir ook, voor de reis die ze gemaakt hebben.
Meer dan foto’s brengt de steen hen terug naar de plek waar deze zich liet vinden, zich liet oppakken, zich in de aanraking liet kennen als zacht gepolijst door het water, zich liet verstoppen tussen vuile kleren in de hoop het toegestane gewicht van de koffer voor de retourvlucht niet te overstijgen.
Ik ken dat soort mensen en ik ben er dol op. Dat is niet zo moeilijk omdat ik er zelf een van ben.
Vensterbank
Nu zijn er mensen die veel reizen en dus ook veel stenen meenemen als aandenken. Bij hen zie ik thuis in de vensterbank soms een slordig, stoffig en stenig samenraapsel van lang vergeten reizen, niet zelden aangevuld met enkele fraai gevormde schelpen. Daar ben ik wat minder dol op.
Ja, ik ken mensen, familie nog wel, die in hun leasebakken honderden kilo’s rivierkeien over duizenden kilometers transporteerden om er hun koivijver mee te verfraaien. Op die mensen ben ik nog minder dol, omdat een steen zoveel meer kan zijn dan alleen decoratie. Zij hebben zich vooral laten leiden door de kwantiteit en daar krijg je op den duur een hart van steen van. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Met reisstenen is het net als met schilderijen in een museum, je kan er honderden van zien, maar prijst je pas gelukkig als je er een in je hart kan meenemen naar huis.
Fossielen
Zo ook met fossielen. Dat zijn stenen met een extra boodschap uit het verleden. Op mensen die een gevonden fossiel meenemen van vakantie ben ik heel erg dol. Ik doe dat namelijk zelf ook heel dikwijls en moet bekennen dat ik er daarom veel te veel van mee naar huis hebt gesleept. Dus als je wil, kun je er altijd een bij mij komen uitzoeken.
Ongevraagd
En dan heb je ook mensen die pas na hun dood een steen krijgen.
Dat is heel speciaal omdat ze er vaak niet om gevraagd hebben, de steen niet zelf hebben gevonden en ook de letters die op die steen zijn gebeiteld niet kunnen lezen. Omdat ze onder die steen liggen.
Maar gelukkig komen er dan weer andere mensen om naar die steen te kijken en de woorden te lezen die erop staan en daar soms zelfs een beetje van moeten huilen.
Ik ben daar zelf niet zo dol op, maar vind het wel ontroerend.
Yin en yang
En dan heb je tenslotte de mensen die hun zelf gevonden steen koesteren. Zo heb ik een steen waar ik heel veel van houd. Die heb ik gevonden op Menorca, aan het strand in het voorjaar van 2016, terwijl ik deze niet zocht. Maar zij lag ineens aan mijn voeten en toen ik wist dat ze mee wilde naar huis.
Die steen is mijn yin en yang, mijn mannelijke buitenkant en mijn vrouwelijke binnenkant. Zij vraagt mij ook hoe het komt dat er in de eenheid die ik Ben zulke tegenstrijdige delen kunnen zitten, die soms met elkaar willen vechten. En dat bespaart mij honderden euro’s aan therapiekosten of de aanschaf van zware spirituele boeken vol geleuter.
Die steen vertelt zelfs het verhaal van die reis met een dierbare vriendin, waarmee ik het bed deelde zonder dat we fysiek intiem werden. Al sliep ik toen niet met voeten naast haar hoofd, zoals u uit de foto van de steen zou kunnen opmaken. En ook hadden we niet zo’n scherpe grens getrokken in dat bed als de steen suggereert.
Maar voor alles is de steen een beeldhouwwerk, gemaakt door de natuur, zonder dat er een mensenhand aan te pas kwam.
En dat is de hoogste vorm van scheppend vermogen.