Buurtbudget is alleen voor mensen die het kunnen betalen
Iedere zichzelf respecterende stad in Nederland kent ze wel. De gemeentelijke wijkbudgetten die bewoners naar eigen inzicht mogen verdelen over lokale initiatieven. Vaak gaat het om relatief kleine bedragen voor straat- en wijkfeesten, buurt BBQ’s en andere traditionele vormen van het elkaar jaarlijks informeel ontmoeten.
Springkussens
Daar kun je geringschattend over doen, maar we weten inmiddels dat zo’n jaarlijkse activiteit bijdraagt aan ‘het elkaar van gezicht kennen’, hetgeen al genoeg is voor een lichte stijging van het statistische cijfer dat staat voor het gevoel van sociale veiligheid in de buurt. Ik kan het weten, want ik zit al jaren in een buurtbudgetcommissie die zich met regelmaat over aanvragen buigt. Hoeveel verzoeken voor springkussens, geluidsinstallaties en de huur van tafels en stoelen ik inmiddels heb gehonoreerd heb ik godzijdank niet bijgehouden. Het zijn hamerstukken en ik vind alles best zolang ik er maar niet zelf naar toe hoef.
Champagne
Waar geld in het spel is, verliezen bewoners echter soms hun creativiteit. De beste buurtfeesten kenmerken zich door bewoners die een bescheiden aanvraag doen, zelf thuis hun lievelingsgerecht bereiden voor de buren en hun kids zelf schminken.
Maar nu ons buurtbudget besloten heeft ook de kosten voor het eten en drinken te vergoeden, stijgt de hoogte van de aanvragen soms tot astronomische bedragen.
Het mooiste recente voorbeeld is dat van een beginnend buurtfeest, in een straat waar een gezin €. 1000 vraagt voor 70 deelnemers – die er niet eens wonen- en hun party denken te openen met het ontkurken van 12 flessen gesubsidieerde champagne. Dat feest gaat niet door, maar als aanmoediging wordt wel de helft van het aangevraagde bedrag toegezegd. Waanzin, in mijn ogen, maar we werken in onze commissie nu eenmaal democratisch met een meerderheid van stemmen.
‘Eigen bijdrage’
Als reactie op dit soort ongelimiteerde vormen van consumentisme wordt er dan een spelregel gehanteerd rond ‘de eigen bijdrage’. Organisatoren van straat- en buurtfeesten worden geacht een deel van hun begroting zelf te financieren.
Die regel kun je gemakkelijk omzeilen door een hogere begroting op te voeren dan strikt noodzakelijk is, zodat je van het gereduceerde –gesubsidieerde- bedrag altijd nog een pondje vlees per persoon op de BBQ kan leggen. “Nee heb je, ja kun je krijgen”, is steevast het afgezaagde antwoord als je bewoners daarop aanspreekt.
Vergis je niet, het betreft hier in de regel bewoners die minimaal een modaal of hoger inkomen hebben. Voor het gemak is echter vergeten dat er ook bewoners zijn die niet in staat zijn tot die ‘eigen bijdrage’.
Integratie
Zoals de groep Syrische vrouwen, die als kersverse statushouders met hun gezin in aantal flats zijn komen wonen, die weinig populair zijn bij Nederlandse gezinnen. Het lijkt wel of het woord ‘integratie’ op hun voorhoofd geschreven staat. Zo hard zijn ze aan de slag om onze taal te leren, onze cultuur te verkennen en taalmaatjes te zoeken om een keer per week in het Nederlands te kunnen communiceren.
Zij maken zich zorgen om het leefklimaat in en rond de flats, waar als informele regel geldt “Bemoei je met niemand, als je geen problemen wilt”. Daarom zijn ze op zoek naar ‘opvoedingsondersteuning’, om beter te leren omgaan met de slechte voorbeelden die hun kinderen om zich heen zien.
Om de spirit in hun groep te behouden, hebben ze een culturele excursie bedacht. En dagje Den Haag, met een bezoek aan het Binnenhof en – geheel in de lijn met de promo van Arjen Lubach- een mini verkenning van waarin Nederland ‘great’ is: Madurodam.
Schaamte
Die excursie gaat er niet komen. Op basis van de regel ‘eigen bijdrage’ wordt hun bescheiden aanvraag afgewezen. De toegang tot Madurodam moet uit eigen zak worden betaald. Wie weet van welk maandelijks bedrag deze gezinnen moeten rondkomen, beseft ook dat de vrouwen zich de luxe van die ‘eigen bijdrage’ niet kunnen veroorloven. En daarmee verwordt een buurtbudget tot een subsidie die alleen toegankelijk is voor mensen die het kunnen betalen.
Ik schaam me diep voor mijn collega’s uit die andere wijk.