Kunst maken? Ja, omdat het moet, verdomme! (1)
( Kunst maken, is de nieuwe feuilleton, die in wekelijkse afleveringen op Fox&Friends te lezen is en waarin de capriolen worden geschetst van Willem van S., die zich van statusarme steuntrekker wist te transformeren tot een geslaagde beeldend kunstenaar).
Dat kunst maken ooit zijn ding zou worden, was wel het laatste wat Willem had kunnen bedenken. Maar als je bent uitgerangeerd in je werk als verkoopmedewerker van verwarmingsonderdelen en er een stevig WAO- prijskaartje aan je CV hangt, wordt niemand meer warm wanneer je zegt graag weer aan de bak te komen.
Slap gelul
Dat werd hoogstens gezien als slap sociaal gelul. Want wie wil er nou vijf dagen per week in een koude loods fittingen, T-verbindingen en koppelstukjes 22 mm zoeken, als je met 80% van dat inkomen de hele middag porno kan kijken op de bank, als de vrouw de deur uit is voor haar schoonmaakbaantje.
Dat was althans de mening van Erik, de achterbuurtman van Willem, die in het verre verleden iets vaags had gedaan in de bouw, daar chronisch last kreeg van zijn ‘zenuwen’ en deze nu aardig onder controle had dankzij ‘de duiven’, die met uitzondering van de wedstrijdvluchten in het weekend, een kalmerend effect op de ‘senuwenleier’ hadden.
Willem haatte duiven. Het eeuwige geroekoer werkte op zijn zenuwen, maar leidde niet tot enige vorm van wederzijdse herkenning van een gezamenlijk gedragen problematiek.
Buitenbeentje
Willem voelde zich een buitenbeentje in zijn buurt, die in zijn ogen een wonderlijke verzameling was van gastjes die één kenmerk gemeen hadden: ziek, zwak en misselijk in het contact met de ‘instanties’, maar vitaal en ondernemend als het ging om het innemen van drank en het runnen van onduidelijke handeltjes waar iets mee te verdienen viel.
Dat ze nog in het ‘Kruidenbuurtje’ woonde had alles te maken met Bep, zijn partner in goede en slechte tijden, die in de buurt was grootgebracht en het dagelijks contact met haar moeder, die pal om de hoek woonde, maar niet missen kon.
Wat de duiven voor Erik waren was Moeder To voor Beppie. Veel geroekoer en gefladder maar altijd op de vlucht voor de echte problemen van het leven. Tussen Moeder To en Willem boterde het niet, maar ooit hadden ze een broze gewapende vrede gesloten, omwille van dochter en echtgenoot, die dreigde te bezwijken onder de spanning die To en Willem tot op grote hoogte hadden gecultiveerd.
‘Foute partnerkeuze’
Dat Moeder To van mening was dat haar Bep een foute partnerkeuze had gemaakt, was iets dat als een dagelijkse grauwsluier over de relatie van Willem en ‘zijn Beppie’ lag. In feite was het ‘haar Beppie’, die al bij het eerste begin van wat mogelijk in een conflict of meningenstrijd zou kunnen ontaarden, ging buurten bij haar moeder.
“Blijf daar maar !”, riep Willem haar soms na en had dan meteen spijt omdat hij wist dat hij binnen 24 uur van Moeder To een pittige reactie kon verwachten.
Het secreet zat de godganselijke dag met haar gepermanente grijze kop in de rookstoel voor het raam en hield zo de halve buurt in de peiling. De ruzies over verhuizen waren al jaren geleden in zijn nadeel beslecht. En zolang hij werkte kon hij leven met die grijze muts voor het raam, die hem ’s morgens zag vertrekken en ’s avonds weer zag verschijnen. Maar nu hij zonder werk zat, was zelfs Erik’s optie om ’s middags porno te kijken onhaalbaar, omdat hij voortdurend de bestraffende blik van het oudje in zijn rug voelde. Erik voelde met hem mee: “Man dat is geen probleem meer, dat is een TOESTAND”.
Onbedwingbare impuls
En het kenmerk van een toestand is dat deze groter wordt in je hoofd naarmate je niet in staat bent om deze aan te pakken.
En geloof het of niet, zo werd de Kruidenbuurt met Willem een kunstenaar rijker. Aanvankelijk niet zozeer vanuit de onbedwingbare impuls om creatief te willen scheppen, maar veeleer om verlost te worden van een grijze muts in zijn hoofd.
Maar daarover een volgende keer.