CJIB: Hoe de overheid mensen tot waanzin drijft
Zelden laat ik mij verleiden tot woede. Voor mij staat woede gelijk aan onmacht. En onmacht vreet aan een mens. Er zijn echter uitzonderingen en deze hebben doorgaans te maken met de wijze waarop de overheid met haar bureaucratische ‘systeemlogica’ de burger tot wanhoop drijft.
CJIB
De onbetwiste kampioen op dit gebied kan met vier sterren worden gevonden bij het Centraal Justitieel Incasso Bureau ( CJIB) van ons onvolprezen Ministerie van Veiligheid en Justitie. U weet wel, dat ministerie dat het vlaggenschip moest worden van de VVD, die vervolgens moest aanzien dat hun ministers de een na een het veld moesten ruimen. Zo werd de reorganisatie van de landelijke politie een drama en konden belastende bonnetjes met betrekking tot de subsidiering van een crimineel niet gevonden worden.
Ver van mijn bed show
Voor de burger is dat wellicht een ver van het bed show. Dichterbij huis wordt het echter pijnlijk als we kijken naar de menselijke schade die wordt berokkend aan burgers die in de bureaucratische gehaktmolen van het CJIB terecht komen. Bij de CJIB geldt maar een regel: de overheid heeft altijd gelijk, ook als deze geen gelijk heeft. Het gevolg is dat onterecht uitgedeelde boetes niet en of nooit uit dossiers worden gehaald, gekoppeld aan een aanvechtbaar systeem waarbij boeten extreem oplopen. Mensen die niet kunnen betalen worden ‘gegijzeld’ en belanden als crimineel in de gevangenis.
Duivels systeem
Dat dit duivelse systeem ondanks tal van protesten in stand wordt gehouden, heeft alles te maken met de wijze waarop het de schatkist spekt. Dat de burger het daarbij tot wanhoop drijft wordt op de koop toegenomen.
Zo spreek ik een collega, die 13 jaar strijd heeft gevoerd met het CJIB. Hij kreeg voor een verkeersovertreding twee identieke boetes. Betaalde de een en ging in beroep tegen de tweede. Zag enkele keren de rechtbank, schreef talloze aangetekende brieven, legde zijn casus voor aan de Nationale Ombudsman, werd in het gelijk gesteld, had slapeloze nachten…maar zag dat het CJIB alles naast zich neerlegde. Tot hij eindelijk een welwillende ambtenaar vond die zijn dossier wel wilde inzien, excuses aanbood en voorstelde het dossier – waaraan inmiddels een vordering hing van duizenden euro’s- als ‘afgehandeld’ te sluiten. Zonder daar evenwel een schriftelijke bevestiging van te willen sturen.
Peanuts
Bij hem vergeleken is mijn boete peanuts. Maar toch ben ik pislink.
Wat is het geval: mijn zoon leent mijn auto om de ouders van zijn vriendin te bezoeken. Die wonen in de binnenstad waar een parkeervergunning nodig is. Ruim voor zijn aankomst wordt per computer het kenteken van mijn auto ingevoerd en voor het parkeren betaald.
Parkeerwacht Annie
Dat staat echter niet op de zakcomputer van boetekampioen Annie ( gefingeerde naam) die als parkeerwacht in de buurt de twijfelachtige reputatie geniet vrienden en familie bij overtredingen te ontzien.
Het softwaresysteem werkt weer eens niet naar behoren, dus staat mijn betaalde parkeerplaats niet in haar systeem.
Tegen de €. 99 euro opgelegde boete – waarom ik ook €.9 administratiekosten moet betalen is mij een raadsel- maak ik bij het Parket bezwaar met het overleggen van de computerprints die zwart of wit aantonen dat voor het parkeren van mijn auto is betaald.
Bezwaar afgewezen
Na drie maanden krijg ik een reactie: bezwaar afgewezen, met het sturen van de foutieve computerprint van juffrouw Annie en het geheel voorbijgaan aan mijn bewijsvoering. Dan rolt de boete van het CJIB snel in de bus. Waarop ik bezwaar aanteken hangende een rechtszaak.
Daar wordt niet op gereageerd, wel ontvang ik de eerste aanmaning met een extra boete van €.50 euro.
Ik weet wel beter
Na een telefoontje met het CJIB wordt mij verzekerd dat de extra boete gaat vervallen en wordt ik terugverwezen vaan de Officier van het Parket. Nee, ik krijg geen bevestiging en moet gewoon afwachten.
Inmiddels weet ik beter: recht halen bij het CJIB is een onbegonnen zaak. Ik ga mijn boete gewoon betalen. Koop mijn woede en alle energie die gaat zitten in procederen af. En ga over tot de orde van de dag.
In de hoop dat de politiek in Den Haag eindelijk een einde gaat maken aan overheidspraktijken die de burger nog verder afdrijft van het vertrouwen in een rechtvaardig landsbestuur.