The long and winding road (8): Healing en Reading
(In de zoektocht naar Essentie heb ik heel wat zijpaden verkend. Dat kan ik iedereen aanraden, omdat de kortste weg naar huis niet iedereen gegeven is. Om bij het thuiskomen te ontdekken dat je nooit echt vertrokken bent. Wat overblijft zijn wat reisverhalen over ‘the long and winding road’)
Healing en reading
In Nederland zijn er heel wat plekken waar je kunt werken aan het versterken van jouw intuïtieve ontwikkeling. In totaal heb ik er drie bezocht. Ze profileren zich als een beroepsopleiding en hebben een duur van zo’n 4 jaar. Alleen komen de cursisten die hopen als professioneel healer/ reader aan de bak te komen van een koude kermis thuis. Slechts een enkeling slaagt er in enige inkomsten te peuren uit ‘het lezen van en helen’ van de energie van een klant. Een beroepsambitie in deze sector heb ik dan ook nooit geambieerd, dat liet ik liever over aan de vrouw waarmee ik toen leefde. Zij verrichte goed werk op zolder met de meest uiteenlopende figuren die gespannen aan de voordeur kwamen bellen en door mij hartelijk naar boven werden verwezen. Alwaar bakken met kosmische energie moesten worden aangewend om hen weer enigszins ‘in balans te krijgen’.
Oorontsteking
Met die ex, had ik in Den Haag de eerste stapjes gezet tijdens een snelcursus. Achteraf heb ik daar niet veel van opgestoken. Maar maakte wel bizarre dingen mee. Zo moest ik een keer even ‘in het hoofd kijken’ van een jongeman die tegenover mij zat. En kreeg acuut een stekende oorpijn. Dus maakte ik dat ik weer snel uit dat hoofd kwam. Om in de nabespreking te horen dat hij nog last had van een oorontsteking. Daar was ik mooi klaar mee!
Ook werd ons verteld dat je als cursist spontaan aura’s kon gaan zien. Nu wilde ik niets liever dan dat en was blij toen ik eens een enorm energieveld zag rond onze bevlogen cursusleidster. Niet veel later ging ik ook aurakleur te zien, te beginnen bij de parkiet die in ons huis vrij rondvloog. En daarna bij mensen, bomen en planten. Helaas kon ik echter maar één kleur waarnemen als ik schuin omhoog door mijn bril keek. Tot ik maanden later ontdekte dat dit bijzondere helderziende fenomeen geheel moest worden toegeschreven aan de blauwe coating van mijn bril.
Snelwandelaarster
Ook experimenteerde ik graag met het breed om mij heen zetten van een energieveld als ik door de stad liep. Vooral slome slenteraars die mij op de stoep ophielden probeerde ik daarmee tot een hoger tempo te verleiden, door ze een denkbeeldig ‘energieduwtje’ in hun rug te geven. Zo herinner ik mij een dame die onder deze ‘behandeling’ evolueerde tot een ware snelwandelaarster die het er op de Olympische spelen niet slecht afgebracht had.
Dat soort experimenten werden echter niet gewaardeerd in de cursussen die volgden. Het werd ‘serious business’, waarbij ik mij verbaasde hoeveel levensinformatie mensen in hun energie meedragen.
Reïncarnaties bij de fleet.
Maar veel belangrijker is wat je als cursist zelf doormaakt aan innerlijke ontwikkeling. Daarvoor ben ik dankbaar. Alle franje om de trainingen heen zijn niets meer en minder dan stof voor grappige anekdotes. Zoals de talloze readingen die ik zelf onderging en waarin mijn kwetsbaarheden of trauma’s steeds uit een ander ‘vorig leven’ werden verklaard.
Zo ben ik als neolitische oermens van Afrika naar Frankrijk getrokken, een hele tocht omdat openbaar vervoer nog niet was uitgevonden, heb als kruisvaarder tegen de moren gevochten en werd tot slaaf gemaakt, experimenteerde met zwarte magie in Tibet, werd als middeleeuws alchemist vergiftigd door kwikdampen en werd ooit door mijn eigen vader per abuis vermoord.
Vergeleken bij die verhalen is mijn leven nu oersaai. En duurde het even voordat ik ontdekte dat in het NU geen verleden kan bestaan.
‘Oude ziel’
Daarmee kon ook de kwalificatie ‘oude ziel’ -waarmee ik regelmatig werd doodgegooid- de prullenbak in.
Om te ontdekken dat het commentaar van al die cursisten die hun ontdekkingen steevast met een hemelse blik kwalificeerden als ‘heel bijzonder’ in de loop der jaren ‘heel normaal’ is geworden. Voor mij waren daar wel de nodige zijwegen voor nodig. Het zijn de reisverhalen van een tocht die nooit is afgelegd.