Reisverhalen Spanje 2017 : Het dal van de stilte
Foto: de restanten van de kapel van de ‘Virgen de Gracia’. De rode bloem op de voorkant geeft de plek aan waar het energetisch krachtenveld het sterkst is
Beter dan welke vakantiefoto ook, is het natrillen van de herinnering aan een plek waar ik, na een uitputtende wandeling, liefdevol werd opgenomen door de stilte van een dal. Een plek die mij het gevoel gaf er voor altijd te willen blijven.
Voor mij is het de Alpha en Omega van het reizen. Het na honderden kilometers snelweg komen op een moeilijk bereikbare plek, die niet werd gezocht, maar zich spontaan aandient en je alle adem ontneemt van ontroering. Een plek geladen met een eeuwenoude energie, die met de teloorgang van de religie in de vergetelheid is geraakt, maar niets van haar mystieke werking verloren heeft.
Wonderen
Waar in Lourdes in Zuid Frankrijk, dagelijks duizenden pelgrims langs de grot trekken waar Maria aan een arm boerenmeisje verscheen, resten vierhonderd kilometer zuidelijker slechts de ruïnes van het Santuario de la Virgen de Gracia.
Ook daar zou Maria verschenen zijn aan een ongeletterde herder, in de vorm van haar beeld dat werd gevonden in een grot, daar spontaan verdween om later weer op te duiken onder de overhangende rotsen bij het Sanctuario. Dat wonder kon niet onbeantwoord blijven en zo werd er een kapel gebouwd, die met de toestroom van pelgrims werd uitgebouwd tot een kerk, een klooster en een enorm gastenverblijf. De Orde van de Minderbroeders zwaaide er de scepter, maar naar verluid vonden de monniken de plek op den duur te stil en eenzaam en verkasten ze in de negentiende eeuw naar een klein klooster in het nabijgelegen middeleeuwse dorp la Fresneda.
Processie
Nu resten er slechts muren, heeft de natuur de plek overgenomen, groeien er bomen in de kerk en wordt de kleine kapel slechts een keer per jaar bezocht door een kleine groep dorpsbewoners die in processie met het Mariabeeld naar het dal trekt. Toen ik op mijn wandeling het dal naderde werd ik al op afstand gegrepen door de bijzondere sfeer. Voor de vakantieganger die reist om het hoofd leeg te maken, door ver van huis de maalstroom aan gedachten over de dagelijkse beslommeringen geleidelijk te laten verbleken, is dit de plek om het grote Nu te vieren.
Energievelden
Op eerdere vakanties verkende ik met een goede vriend dat soort plekken die soms in oude kerken en kloosters te vinden zijn. Zo ontdekten we in het middeleeuwse kerkje van het dorp Sergeac, in de Dordogne, ooit een pleisterplaats van de Orde van de Tempeliers, een enorm energieveld rondom de kerk. Als je daarin stapt wordt je direct opgenomen in een Stilte die denken onmogelijk maakt. Het voelt als een spirituele douche, die je even helemaal in het Nu zet, je ontdoet van alle ballast die nog aan je kleeft. Niet zo vreemd dat gelovige mensen ooit op zo’n plek God of Maria meenden te zien, die blijkbaar ook nog over de taalvaardigheid beschikten om in het locale dialect te communiceren. Ben je niet stevig gegrond dan is het een plek bij uitstek om te gaan hallucineren.
In de literatuur worden dat soort plekken wel aangeduid als leylines. Zoals het menselijk lichaam meridianen kent, als knooppunten van energie, zo zou de aarde die bezitten in de vorm van energetische krachtenvelden. Op de knooppunten van die lijnen tref je dan kerken en kloosters aan, die niet zelden zijn gebouwd op de rituele plekken van voorchristelijke beschavingen.
Oplaadpunt
Maar dat brengt mij in de wereld van de verklaringen, terwijl het hier gaat om het ondergaan van de werking van de plek. Nu in dat verband kan ik de Santuario de la Virgen de Gracia van harte aanbevelen. Met de armen gespreid liep ik stap voor stap de ruïne van de kerk binnen om op twee meter van het altaar in een energieveld te komen dat met geen pen te beschrijven valt. Op dat ‘oplaadpunt’ ben ik, ik weet niet hoelang, blijven staan om daarna blij als een kind te genieten van de stilte in het dal.
Bij terugkomst op de camping vertelde ik de eigenaar in voorzichtige bewoordingen van mijn avontuur. Hij grijnsde van oor tot oor en zei: “Weet je hoe de lokale bevolking die plek noemt? Ze noemen het ‘het dal van de stilte’.