The long and winding road (slot)
In de zoektocht naar Essentie, die gemakkelijk de duur van een leven in beslag neemt en dan nog als ‘onaf’ kan voelen, draai ik vanavond het prachtige lied van de Beatles, dat ik als titel van mijn blogs leende. En verlaat alle zijstraten die ik ooit verkende, om te zien dat er nooit een snelweg, laat staan een zijweg, richting het ‘ultieme Zijn’ heeft bestaan. Dit als grootste kosmische grap van de schepping.
Ik kan er niet meer over schrijven. De markt van welzijn en geluk met al haar hypes, spirituele hoogstandjes, cursussen en persoonverbeteringsprogramma’s. Niet dat ik er mij tegen afzet, niet omdat ik de zin niet zie van het gehoor geven aan een diep verlangen om de Stilte in te gaan en te ontdekken wie of wat we in essentie Zijn, maar omdat aan alle omtrekkende bewegingen vanzelf een einde komt. Om uiteindelijk te schrijven over Dat waar geen woorden voor zijn. Een onmogelijke opgave.
‘This way’
Het is als het bordje dat in de hal van mijn woning hangt. Een kopie van een bord op een voetpad op een hoogte van 5000 meter in de Himalaya, waar de weg zich vertakt in twee richtingen. Het bord verwijst met ‘This way’ naar beide richtingen, als metafoor voor een zoektocht waarin er geen verkeerde weg kan worden ingeslagen.
Het lange en kronkelige pad zal de zoeker uiteindelijk tot aan de laatste deur brengen, waarachter zich het grote Niets bevindt, dat alle sporen van het verleden uitwist. Dat laat zien dat er paradoxaal genoeg nooit een weg is geweest en dus ook geen zoeker, dat thuiskomen geen verleden of toekomst kent, omdat het altijd al aanwezig Is, Is geweest en zal Zijn.
Voorbij de laatste deur
Dat pad is zo smal dat het slechts ruimte biedt aan een zoeker. En geen pad is hetzelfde. Voorbij die deur wordt ontdekt dat allen uit eenzelfde materie gebouwd zijn die Liefde heet, die voortkomt uit een bron die geen naam heeft, maar die alles en ieder voedt, ook al wordt dat door weinigen als zodanig ervaren. Die bron laat zien dat wij onschuldig zijn in alle acties die ons verhinderen de laatste deur binnen te gaan, omdat het niet van belang is hoelang de – vermeende- weg is, omdat het treden voorbij die laatste deur nooit een daad is van persoonlijke verdienste maar een godsgeschenk is van ultieme genade die voorkomt uit een onnavolgbare regie die is voorbehouden aan de bron.
Vermeende zoektocht
En daarmee wordt de vermeende zoektocht naar Essentie uiteindelijk een volstrekt onpersoonlijk verhaal, in de zin dat het de persoon overstijgt. Voorbij de laatste deur is die persoon ondenkbaar, zoals een persoon slechts kan bestaan op basis van een gedachteconstructie.
Is dat geen bevrijdend nieuws voor al die mensen die menen als persoon tekort te schieten, omdat ze niet voldoen aan de eigen opgelegde eisen of verwachtingen van anderen?
Maar denk niet dat achter de laatste deur het paradijs op je wacht. Dat alle kinderwensen alsnog in vervulling gaan, dat je alsnog de hoofdprijs in de Staatsloterij wint, of je de grote liefde van jouw leven uiteindelijk gaat tegenkomen.
De hoofdprijs, dat ben Jij, zonder jij, en zonder dat je in klinkende munt wordt uitbetaald.
Het is eerder dat je, met of zonder tranen in de ogen, mag zien dat je de Liefde die je altijd buiten jezelf zocht in Jezelf blijkt te wonen. Als cadeau. En dat het proces om die schat te ontdekken de meest ‘persoonsonvriendelijke’ overname is die maar voorstelbaar is,
Daarover schrijven kan alleen maar op het ritme van een prachtig Beatles nummer, waarbij de laatste woorden wegsterven bij de laatste klanken van de muziek:
Onpersoonlijk verklaarde woning
Nu U alles overneemt
kan ook het huis worden leeggehaald
want hij die dacht de eigenaar te zijn
heeft z’n strijd gestaakt
is in stilte afgehaakt
en wacht op de overdracht
aan de gast die jaren werd verwacht
maar nooit is gekomen
nooit is weggeweest
er altijd al bleek te wonen
Nu mijn ogen opengaan
wordt ontdekt dat Niets kan worden ge-daan
komen steeds meer vertrekken
leeg te staan
worden de tekens op de muur eindelijk begrepen
dit is een onpersoonlijk verklaarde woning
Daan V. 2003
De lezer zij gegroet!