Reisverhalen Spanje: Ver van huis en toch thuis
Vakantie vieren betekent voor mij op zoek gaan naar de stilte van de natuur, die naadloos over gaat in de stilte die in mij woont, maar die in de hectiek van het stadsleven vaak niet wordt geleefd. Sterker nog: de stilte vormt de solide fundering waarop een huis is gebouwd dat bol staat van activiteiten, terwijl het hart aangeeft slechts de stilte te willen genieten.
Dan staat reizen snel in het teken van het zoeken naar een ‘vergeten paradijs’, waarvoor moeiteloos duizenden kilometers worden gereden om ver van huis eindelijk thuis te komen. Langs logische patronen heeft mijn leven zich nog nooit bewogen.
Dromerig stadje
Maar los van filosofisch gemijmer, is het fascinerend om plekken te vinden waar de ogen opengaan in een kijken waarbij de mond spontaan open valt, een geluksgolf het lichaam overspoelt, het hoofd spontaan kapt met denken.
Het vinden van zo’n plek in Spanje is niet moeilijk dankzij het boek ‘Rustiek kamperen’ van Bert Loorbach, een meester in het vinden van unieke kampeerplekken ver weg van ‘the crowd’. Zo verbleef ik vorig jaar op een unieke plek niet ver van het stadje Ripoll. Ik dronk er koffie op het centrale plein en genoot van de ongedwongen sfeer op het terras, de aandacht van ouders voor hun spelende kinderen, de hartelijke begroeting van jonge mensen die elkaar troffen.
Ripoll heeft haar onschuld als dromerig stadje aan voet van de Pyreneeën in een klap verloren met de aanslagen van moslimfanaten in Barcelona en Cambrils.
En ik vraag mij af hoe de sfeer nu is op dat terras.
Dorpszwembad
Zo blijft niets hetzelfde, hoewel het dorp Vallfogona de Ripollès op een half uurtje rijden van Ripoll een traditie zal blijven koesteren van dorpsoudsten die de dag steevast beginnen met een levendig gezamenlijk ontbijt in de dorpskroeg. Daar wordt smakelijk gelachen om de capriolen van hun burgemeester, die in een poging om zich ook provinciaal te profileren, het dorp opzadelde met een groot sportcomplex met zwembad, waar zelden een dorpsbewoner wordt gesignaleerd. De oudjes zijn wel blij met de komst van de camping Mas la Bauma, een paar kilometer buiten het dorp. Ook al ontbreekt het aan een goede bewegwijzering. De Spaanse bureaucratie erkent immers alleen campings waar van ‘rustiek kamperen’ geen sprake kan zijn. En dus hebben Wieske en Rob Bauma hun eigen spoor getrokken door een oude ruïne en een vergeten dal om te toveren tot een goed verstopte, adembenemende kampeerplek voor stiltezoekers.
Kristalhelder water uit de bron
Water uit de bron, elektriciteit via zonnepanelen, het ontbreken van Wifi, een beperkt aantal staplaatsen en de terrasbouw die geen caravans of campers toelaat, zorgen voor een natuurlijke selectie van de gasten. Kinderen leren er weer buitenspelen, gezinnen maken adembenemende tochten langs goed bewegwijzerde paden en een paar keer per week verzamelen de gasten zich rond een lange tafel om te genieten van uitstekende maaltijden die er worden geserveerd.
Door de ligging op 1000 meter zijn de avonden er koel en kan er op het terras worden genoten van een prachtige sterrenhemel.
Aangenaam gezelschap
In het buitenland probeer ik Hollandse concentraties altijd te vermijden. Op Mas la Bauma, zijn er vrijwel uitsluitend Nederlandse en Vlaamse kampeerders, maar een aangenamer gezelschap kom je niet snel tegen.
Wil je er verblijven, dan is het zaak tijdig te reserveren, met slechts 24 staplaatsen is de camping snel volgeboekt.
Als dank voor een heerlijk verblijf stuurde ik onderstaand gedicht naar Wieske en Rob en ontving als dankbetuiging een zakje gedroogde wilde cantharellen.
Mas la Bauma
Dit groene paradijs
is steen voor steen
trede voor trede
ontstaan tegen de heuvel
onder de overhangende rots
Slechts het spel
van wind en bomen
is er hoorbaar
nu de beek door droogte
stilgevallen is
Mas la Bauma
’n bescheiden bord langs de weg
ver voorbij de laatste stad
verwijst naar
wat ooit een ruïne was
een onbegaanbaar pad
werd kuil voor kuil gedicht
met stenen
door de beek aangevoerd
Zo moest het samenspel zijn
van mens en natuur
vaak samen
soms tegengesteld
maar in niets overheersend
opdat evenwicht
subtiel behouden blijft
We zijn te gast
en zoeken een kampeerstek
hoog op de heuvel of langs de beek
en na een dag
zijn we opgenomen in de stilte
omringd door aandacht
die deze plek zo past
Zo ver van huis
wordt het thuis
een rustpunt
verankerd
in een druk bestaan
En vertrekken we als vrienden
van La Bauma
ook dat proces
is heel natuurlijk gegaan
Amersfoort, augustus 2016
Daan Vosskühler