Een werkzaam leven door de versnipperaar
Het proces begon met het schilderen van de muren van mijn huiskamer. In een superwitte nieuwe leefomgeving bleek er geen plaats meer te zijn voor een –vermeend- vergeeld verleden dat hoog opgetast stond in boekenkasten en bureaus. Verhuisdoos na verhuisdoos vinden hun weg naar de kringloop. Als dit proces parallel loopt met het leegmaken van mijn hoofd vormt het een van de meest bevrijdende activiteiten die ik ken.
In het leven in het NU is geen er plek voor een verleden. Maar ook de toekomst vormt slechts de verbeelding van een toneelstuk waarvan de acteur weet dat het de grote Regisseur vrij staat ieder gedroomd scenario in een klap een andere wending te geven.
Het zijn teksten die je in ieder spiritueel werkje kan lezen. Maar daarmee is niets gezegd. Want in het hoofd en lichaam zijn er steeds de sporen van wat de mens eerder als betekenisvolle of traumatische gebeurtenis meemaakte. Genetisch onderzoek laat zien dat die sporen zelfs zorgvuldig worden verwerkt in het DNA en worden doorgegeven aan een volgende generatie.
Het is eerder omgekeerd. Mensen die ik hoor zeggen te willen leven in het NU, geven in de regel aan dat ze worden gehinderd door pijnlijke gedachten aan oud zeer dat zich dreigt te herhalen.
Beren op de weg
De volgende stap van het denken, dat graag een loopje met ons neemt, is dat deze mogelijke herhalingen worden geprojecteerd op een verbeelde toekomst. In dat stadium zijn er de beren op de weg verschenen. Een groot gedeelte van mijn werk met bewoners in een achterstandswijk is gericht op berenjagen. Immers langdurige (kans)armoede genereert gemakkelijk een mindset waarin de grauwheid van het dagelijkse bestaan mede wordt getekend door de angst voor wat er in de toekomst te gebeuren staat. Met een weg vol dreigende beren en een zware rugzak gevuld met onvervulde wensen en maatschappelijke teleurstellingen wordt iedere professional die opduikt met hoopgevende bespiegelingen over een ‘beter leven’ niet al te serieus genomen. ‘Je doet het alleen maar voor de poen’, is een reactie die functionele bescherming biedt tegen een teveel aan valse hoop. Alleen duurzame nabijheid kan dan een breekijzer zijn. Maar kom daar maar eens om in een samenleving die primair gericht is op het wegschrijven van een schrijnend levensverhaal in de voorgeprogrammeerde format van een computer.
Versnipperaar
Maar ik dwaal af, ook al kom ik in alle papieren die de versnipperaar in gaan onophoudelijk teksten tegen van een professional die steeds een opening zocht binnen vastgelopen verhoudingen en zich repeterende processen. Dat klinkt heroïsch, maar iedere heroïek heeft een schaduwkant. Een schaduwkant met de nodige humor. Immers door mij in het verleden obsessief bezig te houden met veranderingsprocessen van de ander, was er weinig vrije speelruimte voor eigen verandering.
De boekenkasten die steeds meer lege plekken gaan vertonen, getuigen daarvan. Hoeveel ongelezen werkjes over boeddhisme, psychoanalyse, alternatieve geneeswijzen, kunst en veranderkunde heb ik niet verzameld in de loop der jaren. En dan te bedenken dat dit minstens de derde grote opruiming is, die ooit begon met het verbranden van mijn studieboeken in een oliedrum, omdat ‘ik nog nooit zoveel onzin bij elkaar had zien staan in een boekenkast’.
Zat in die actie de nodige wrok tegen een onderwijssysteem dat mij maar zelden had weten te inspireren, de huidige opruimactie geeft alleen maar ruimte. In mijn huis, in mijn hoofd, in mijn lijf.
De betekenisgeving die ik altijd buiten de voordeur zocht , blijkt dichter bij huis te liggen. Het is een geschenk waarvoor ik nooit heb hoeven te zwoegen. Het is een geschenk dat wordt gegeven aan ieder die met een open hart zoekt naar de ware betekenis van het -eeuwige- leven in het NU.
Om dat te vieren, wis ik de sporen van een vergeeld verleden. En zie het als een symbolische daad opdat wat niet gelezen is ook Niets heeft toe te voegen aan de vreugde van het wonen in een huis dat steeds leger wordt.