Het moet niet gekker worden!
(foto: beeld met titel: dualiteit, 2013)
Een blog voor mijzelf. Gekker moet het niet worden. Ik ben in gesprek met mijzelf. Het liefst doe ik dat in de vorm van een interview. Ik stel kritische vragen aan Daan V. en ben benieuwd naar zijn antwoorden.
Maar maakt u zich geen zorgen, mijn geestelijke vermogens zijn nog niet fundamenteel aangetast, eenzaamheid is niet van dien aard dat ik alleen nog met of in mijzelf praat en hoewel de ik niet geheel verstoken is van Zelf-liefde, heb ik een broertje dood aan plat narcisme.
Schrijven werkt net als het maken van kunst. Het begint met een min of meer vastomlijnd idee, maar de uitwerking is altijd onvoorspelbaar. Het is het spel, een dans die in zichzelf danst. En dat zozeer dat ik soms oude blogs lees en mij verbaas over wat er geschreven staat. Laat deze blog zo zijn, als een avontuur rond Zelf-onderzoek, zonder de pretentie het mysterie te kunnen ontrafelen van de essentie van het bestaan, omdat iedere stap op iedere weg naar verlossing uniek is.
I(nterviewer): “Daan is het niet een beetje schizofreen om je door jezelf te laten interviewen?”
D(aan): “Zeker, maar die schizofrenie, als je dat misbruikte begrip gebruiken wil, blijkt juist de goede code te bevatten om het mysterie van mijn aanwezigheid op aarde te kraken”.
I : “Dat is een mooi statement. Je wil de diepte in. Maar ik kan het ook zien als een gekunstelde poging om aan een bepaalde vorm van gekte te ontsnappen”.
D : “Absoluut. Een zekere gekte is wenselijk. Je moet jezelf buiten alle bestaande kaders durven plaatsen in de ultieme zoektocht naar Jezelf. Dat kan als heel angstaanjagend worden ervaren.
Als ik mij moet classificeren in de DSM-V [1], kom ik als redelijk obsessief-compulsief [2] uit de bus. In mijn hoofd maalt het de hele dag door en als ik naar al dat gelul zou moeten luisteren, laat staan daarop te reageren, dan heb ik geen leven. Ik ren als een hond van Pavlof achter iedere hersenkronkel aan”.
I : “Dus plaats jezelf buiten dat hoofd van jezelf, als ultieme poging om te ontsnappen aan iets dat niet OK voelt?”
Niet te stoppen
D : “Nee, want ontsnappen is niet mogelijk. Omdat gedachten niet te stoppen zijn. Ze zijn niet eens van ‘mij’. Ze spelen hun eigen spel en gaan door in mijn dromen. Dat gedrevene heeft ook zo zijn voordelen. Die kop van mijn knerst bijvoorbeeld net zo lang tot die een opening heeft gevonden voor een taai probleem in mijn werk. Het zijn de verbindingen in de hersenen die volop draaien. Maar voor ik het weet wordt dat een patroon dat dag en nacht autonoom doorgaat”.
I : “Dus moet er wel een foefje worden bedacht om het allemaal een beetje behapbaar te houden?”
D: “Absoluut, maar dat bleek niet te werken. Want al die therapie, meditatie, spirituele rambam of ‘Doe het zelf’ literatuur brachten hoogstens wat tijdelijk verlichting”. En het kenmerk daarvan is dat na alle positieve ervaringen het licht weer uitgaat. Dat zou je dan een depressie of crisis kunnen noemen”.
Ultieme truc
I : “Dus kwam er behoefte aan de ultieme truc of ontsnapping ?”
D : “Precies, alleen is het niet zo dat ik die vond, want wat jij de ‘ultieme truc’ noemt vond mij, of beter nog, bleek al in mij aanwezig te zijn, zonder dat ik het had ontdekt”.
I : “Dan zijn er in mijn ogen twee mogelijkheden. Je hebt jouw gekte onder controle gekregen door er een nog grotere ‘gekte’ tegenover te zetten of er is een soort nieuw universum binnen jou ontstaan, dat alles in een nieuw perspectief zet?”
D : “Dat laatste, zei de gek”. Het wonderlijke is dat binnen dat zogenaamde nieuwe universum die zogenaamde ´gekte van Daan´ volledig geaccepteerd wordt, omdat deze geen wezenlijk kenmerk van dat universum uitmaakt, maar eerder een toevallige doch unieke verschijningsvorm is, zoals er ook dingen in verschijnen die we voor bomen of mensen zijn gaan aanzien”.
De plank mis
I : “Ha, dus toch ontkenning?”
D : “Nee, nu sla je de plank mis. Het heeft te maken met de zoektocht naar de vraag achter de vraag. Om uit de komen bij de kernvraag : “Wie ben ik”. Ver voorbij alle toevallige kenmerken die je op Daan kunt leggen. Noem het de vraag naar de essentie van het bestaan. Noem het voortschrijdend inzicht met een meer filosofische dan politieke of sociaaleconomische inhoud”
I: “Wel vreemd om te horen uit de mond van een socioloog die vooral schrijft over maatschappelijke thema’s en zich boos kan maken over onrecht ?”
De hond uitlaten
D: “Wat dat laatste betreft is het net als het hebben van een hond, die je geregeld moet uitlaten. Dat wordt een gewoonte, een vast ritueel. Dat kan zelfs kan doorgaan als de hond er niet meer is, terwijl hem nog steeds uitlaat ’s avonds”.
I: “Goed, we dwalen af, terug naar die ultieme truc, of wat jij het nieuwe perspectief noemt. Kun je daar iets meer over zeggen, want het blijft allemaal wat vaag?”
D: “Ja, maar eerst gaan we koffie drinken en een sigaret roken, een van mijn meest geliefde rituelen”.
(wordt vervolgd)
[1] Handboek voor de classificatie van psychische stoornissen (DSM-5).
[2]Recidiverende en persisterende gedachten, impulsen of voorstellingen, die gedurende bepaalde momenten van de stoornis als intrusief (opgedrongen) en ongewenst worden ervaren en bij de meeste betrokkenen duidelijke angst of lijdensdruk veroorzaken. De betrokkene probeert deze gedachten, impulsen of voorstellingen te negeren of te onderdrukken, of deze te neutraliseren met een andere gedachte of handeling (bijvoorbeeld een compulsie).