De stilte ligt om de hoek : Park Schothorst
Het ervaren van stilte is als een innerlijke oase voor de jachtige mens die wil leren om stil te staan. Het is niet verbonden aan een omgeving. Maar soms kan de rust van een plek volmaakt harmoniëren met de stilte die van binnen wordt gevoeld. In ‘De stilte ligt om de hoek’ ga ik op zoek naar zo’n plek in mijn woonwijk.
“Op het lommerrijke bospad, waar de wandelaar zich mijlen ver waant van het beton en steen van de stad, passeert een wandelaar. Voor sommige bewoners in Kattenbroek en Schothorst zijn de schilderachtige lanen in Park Schothorst een nog onontdekt gebied”, staat te lezen in een artikel in het AD/AC.[1] Actieve bewoners worden nauw betrokken bij het beheerplan voor de lanen in het stadspark, dat meer de allure heeft van een bos.
Ik kom er graag. Op een loopafstand van vijf minuten van mijn huis vormt het een perfecte locatie voor een middagpauze. Het biedt ook een inspirerend decor voor een gesprek met mijn dochter, die als ze veel heeft meegemaakt dat graag voor de duur van een rondwandeling wil delen.
Loop ik zomers alleen het park in dan kom ik vaak niet verder dan het rosarium. De rozengeur komt mij van een afstand uitnodigend tegemoet. Omgeven door een groene cirkel van bomen en bloeiend in tal van kleuren en maten, nodigt de bloementuin de wandelaar uit om er op een van de bankjes te verwijlen. Het is er bijna altijd stil. Een enkele wandelaar met hond, een fietsende vader die zijn kind naar school brengt groeten in het voorbijgaan. Geluiden op afstand vormen de enige aanwijzing dat de plek zich midden in een stad bevindt. Ontspannen onderuitgezakt, met mijn gezicht in de zon wil ik dan wel eens een tukje doen.
‘Loslaatplek’
Innerlijk werkt het rosarium als een ‘loslaatplek’, die mijn gedachten met de geur van de bloemen doet verwaaien. Zo dicht bij huis ben ik ineens heel ver weg van mijn werk en dagelijkse beslommeringen.
Sta ik dan weer op dan krijg ik een vorstelijk gevoel als ik aan het eind van het kaarsrechte voetpad in de verte het witte landhuis zie liggen.
Hier woonden ooit een broer en zus, die een heftig conflict kregen dat zo hoog opliep dat ze elkaar niet meer wilden zien, maar ook het landgoed niet wilden verlaten. Dus werd tegen het huis een identiek deel gebouwd, gescheiden door een muur. Zo dicht wonend bij elkaar werden zij intieme vreemden, die zich konden koesteren in de illusie het landgoed alleen te bewonen. Niet ieder is het gegeven te vergeven en los te laten wat tussen verwanten in gaat staan.
Kathedraal van beuken
Maar de wandeling gaat verder langs het smalle voetpad als het schrijden door een kathedraal van de statige eiken en beuken, die als veilige slaapplek dienen voor honderden kauwen die luid kwetterend hun verbondenheid vieren voor het weer stil wordt in het bos.
Zo heeft ieder deel van het stadspark haar eigen verhaal en sfeer.
En voel ik de rijkdom van het zijn op een plek die het vermogen heeft mij even te laten vergeten midden in de stad te wonen.
1] Artikel in de Amersfoortse Courant : https://www.ad.nl/amersfoort/burgers-en-gemeente-werken-samen-in-park-schothorst~a32b4d78/