Raadsleden, stop met die platte dorpspolitiek.
Raadsleden: voor alle duidelijkheid. Amersfoort is anno 2018 een stad die deel uitmaakt van de G40, de groep middelgrote Nederlandse steden. Middelgrote steden vragen om deskundig bestuur, waarbij het gezamenlijk stadsbelang bij voorkeur prevaleert boven kortzichtige partijpolitiek. Waar inhoudelijke meningsverschillen niet escaleren tot persoonlijke confrontaties of -nog erger- tot moddergooien.
Dorpspolitiek
Als dan twee partijen die momenteel in het College van B.&W. zitten, vlak voor de verkiezingen met elkaar over straat gaan rollen, is de maat vol en neem ik als stemgerechtigde afscheid van de Amersfoortse dorpspolitiek. Strategisch onverstandig, maar hopelijk een signaal om aan te geven dat plaatsvervangende schaamte mij voorlopig belet om de gang naar het verkiezingslokaal te maken.
Het heeft weinig zin om in te gaan op de concrete aanleiding van de recente ordinaire ruzie over het al dan niet vestigen van een of meer coffeeshops in een nieuwbouwwijk.
Je kunt je als politicus beter zorgen maken over de extreme groei van nieuwe harddrugs die tegenwoordig via het internet of een mobieltje besteld worden en waar je de deur niet meer voor uit hoeft. In die nieuwbouwwijk signaleert de politie trouwens de nodige drugsdealers, die een veel groter gevaar opleveren voor de volksgezondheid van jeugd en oud dan een traditionele coffeeshop.
Straatvechter
Daar gaat de discussie natuurlijk niet over. Er moet nu gemakkelijk gescoord worden. En dat is de straatvechter, die tot mijn verbijstering tot lijsttrekker van de VVD gekozen werd, wel toevertrouwd.
In het verre verleden, toen de man nog als BPA raadslid actief was, pochte hij -achter de gokautomaat in de lokale kroeg van zijn wijk- al over de wijze waarop hij collega raadsleden en wethouders te grazen ging nemen. Van enig respect was geen sprake, eerder de behoefte om anderen af te zeiken, zoals een klein jongetje dat op het schoolplein doet om indruk te maken op de grote jongens.
In een andere context kunnen je op Twitter lezen hoe raadsleden elkaar in de haren vliegen en het bloed onder elkaars nagels vandaan halen. Met de komst van een aantal nieuwe kleine partijen is de sfeer er in de raadszaal niet beter op geworden. Als een willekeurige verenigingsbestuurder zijn/haar zin niet krijgt rond een nieuwe stadsvoorziening is de gang naar een raadslid snel gemaakt. Zonder gedegen onderzoek regent het vervolgens vragen aan de wethouder. Trouwens niet voordat de pers eerst is ingelicht.
Partijhoppen.
Ook het hoppen van de ene partij naar de andere partij is populair in Amersfoort. Krijg je als raadslid een intern conflict, of sta je op een niet verkiesbare plek dan verkas je snel naar een andere partij die meer te bieden heeft. Dat de toch al gespannen onderlinge verhoudingen in de Raad daarmee verder worden verziekt wordt blijkbaar voor lief genomen.
Helaas krijgt de dikke ikke cultuur die we in de landelijke politiek dagelijks voorgeschoteld krijgen volop navolging op lokaal niveau.
Voeg daarbij de voorkeur van raadsleden voor het versterken van ‘de waan van de dag’ om zich daarmee in de pers te kunnen profileren en je weet dat dit ten koste gaat van de kwaliteit van hun werk.
Het vormt een verdere inflatie van een partijpolitieke systeem waarin standpunten eerder bepaald lijken te worden door de positie als coalitiepartner of oppositiepartner dan op basis van inhoudelijke argumentatie.
Verlammende werking
Het moet een verlammende werking hebben op het werk van de integere hardwerkende raadsleden zich in de schaduw van de lokale praatjesmakers door dikke dossiers worstelen
Het zij zo. Nooit gedacht dat ik nog eens zou gaan behoren tot het leger van ontevreden burgers die zich van de politiek heeft afgekeerd.