Ontmoeting met een Zenhond
Aan de telefoon klonk het veelbelovend en haar profiel oogde spannend met foto’s waarop een zeer jeugdige, oudere dame te zien was op een oude boot. Ook liet ze zich kennen als ‘bijzonder spiritueel’ en werkte ze aan een boek dat een doorbraak zou betekenen voor de alternatieve geneeskunde.
Dus spraken we halverwege ons beider woonplaats af, in een wegcafé. Na een kamikazerit slalommend door de files bereikte ik net op tijd het etablissement dat werd bevolkt door de categorie mannen die je in de kroeg liever niet tegenkomt. Het leek wel of zij een dwingende afspraak hadden dat hun gesprekken nergens over mochten gaan. Zo liet een topzware handelsreiziger, die aan één barkruk nauwelijks voldoende had, zijn buurman de ringtoon op zijn nieuwste I-Phone beluisteren, waarbij de ander keek of hij net de stem van God had gehoord.
Ook de kastelein, die de bestelling kwam opnemen, was van het humoristische soort dat vrijwel uitgestorven is. Toen ik hem beleefd vroeg of ik een broodje kaas kon krijgen, zei hij hard genoeg om het ieder te laten horen, “Nee, geven daar doen we hier niet aan”, waarop ik natuurlijk moest zeggen “Nee, natuurlijk niet, maar bestellen dan?”. Gegniffel aan de bar.
Voortekenen
De voortekenen waren slecht, temeer daar de betreffende dame veel te laat was. Wie beschrijft de treurige schoonheid van een plakkerig wit broodje kaas op een tafel met een imitatie Perzisch tapijtje terwijl je uit verveling de Telegraaf leest en ondertussen de weg aftuurt om te zien of de date al arriveert.
Net voordat ik , na ruim een half uur wachten besloot te vertrekken ging de deur open. Een prachtige hond met een dikke vacht kwam binnen, gevolgd door een heel lange lijn, waar op het eind een dame aan vast bleek te zitten. Een dame die een vage gelijkenis vertoonde met de profielfoto’s van de datingsite. Het had haar moeder kunnen zijn. Van wat volgde herinner ik me weinig, althans van het warrige betoog dat de dame hield over haar boek en het vermeende wetenschappelijk gehalte ervan.
Nee, het was haar hond waar al mijn aandacht naar uitging. Hij leek een beetje op een Eskimohond, maar bleek van een zeldzaam Japans ras te zijn. Even schoof hij onder de tafel, gaf een geruststellend likje op mijn hand, nestelde zich een paar seconden tussen mijn benen en ging vervolgens in volmaakte staande rust voor de voordeur in meditatie. Zelfs als die deur openging voor een nieuwe cafébezoeker week het beest geen centimeter van zijn plaats.
Goeroes
Nu heb ik veel goeroes meegemaakt, die de hoogste staat van Bewustzijn claimden te hebben bereikt, maar allen verbleekten bij deze Zenhond. Hij deed me denken aan het verhaal van de doorgedraaide monnik die zijn meester vroeg: “Hebben honden ook een Boeddha natuur?”. Waarop zijn meester antwoordde met “Woe’, hetgeen in een foutieve Nederlandse vertaling als “Woef”de wereld in werd geslingerd. Nooit eerder kwam ik in zo’n volmaakte rust terecht als bij het zien van dit beest, ook al vroeg ik mij aanvankelijk wel af of er ook totaal autistische huisdieren bestaan.
Piekervaring Na twintig minuten kwam ik weer bij uit mijn piekervaring. De dame aan de overkant van de tafel kwam aan het eind van haar monoloog. Ze had ontdekt dat een diepe slaap de meest helende vorm van alternatieve geneeskunde was. Waarop ik haar adviseerde haar boek vooral niet te publiceren omdat ze daarmee een groeiende beroepssector in een keer werkeloos zou maken. Met de mededeling dat ik geen enkel contact met haar voelde beëindigde ik het gesprek. Waarop ze mij bits toebeet: “Omdat jij het contact verbreekt, moet jij mijn koffie betalen”.
Dat deed ik met alle liefde en met een laatste blik op haar hond verliet ik in verlichte staat de kroeg.