De dans van de kersenboom
De blogger in mij is terrein aan het verliezen. Met mijn pensioen is de maatschappelijke speelwereld waarin ik mijn verbazing, gedrevenheid en kritiek in vijfhonderd woorden uit mijn computer ramde grotendeels verdampt. De ruimte die daarmee dichter bij huis is ontstaan om zin te beleven aan het bestaan voelt als een bevrijding. Daarover schrijven boeit mij niet zo en dat geldt blijkbaar ook voor een substantieel gedeelte van de bezoekers van mijn weblog. De SEO-cijfers lopen sterk terug. De tijd dat soms bijna tweeduizend mensen een blog van mij lazen is voorbij.
Paradijs
Ik schrijf dit zonder teleurstelling, omdat ik weet dat het afsluiten van een proces of activiteit het voorland is voor een nieuwe ontwikkeling of levensfase. Die dient zich spontaan aan, enige regie is daarvoor niet nodig.
Maar vreemd voelt het wel: de behoefte om wie of wat dan ook te beïnvloeden of te bereiken verdwijnt als sneeuw voor de zon. Met de zon van de afgelopen weken als metafoor verdorren de maatschappelijke thema’s en ontstaat een landschap dat weinig uitnodigend is om te betreden.
Wellicht zijn de contrasten te scherp geworden, botsen de waarden en meningen te sterk, voegt het ‘eigen gelijk’ niets toe aan een planeet die in de kern de belofte van een paradijs in zich meedraagt.
Betrokken wijkbewoner
Nu de blik naar buiten plaats maakt voor introspectie, nu ik mijzelf maatschappelijk geen rol van betekenis toedicht, verandert in de luwte van het ‘niet handelen’ mijn blik op de wereld in en rond het huis. Meer dan 15 jaar acteerde ik als betrokken wijkbewoner, nam initiatieven, zocht maatjes om abstracte thema’s als ‘leefklimaat’ vorm en inhoud te geven en werkte ik onderbewust aan mijn eigen behoefte mij te sterker te verankeren in de directe omgeving.
Om tot mijn verbazing te zien dat ik nu al langer dan drie weken in de zon aan het zwoegen ben aan het renovatie van mijn verwaarloosde achtertuin. Een kleine postzegel waar geen plant wil groeien, een dumpplaats voor materialen die een vage belofte koesteren om zich ooit tot kunstwerk te verheffen.
Vensters als spiegels
Jaren geleden maakte ik met een collega een DVD-film met als titel: ‘Vensters als spiegel’. In vier Amersfoortse wijken filmden wij de voorkant van huizen en de achtertuinen en vroegen de bewoners hoe zij daar naar keken. De vensters aan de voorkant weerspiegelden wat bewoners graag van zichzelf wilden laten zien aan de voorbijganger. De achtertuinen stonden voor hun innerlijke zelf, voor de binnenwereld. Als ik die metafoor op mijzelf betrek, zie ik dat mijn blik altijd gericht was naar buiten, op mijn straat, het kunstgrasvoetbalveld, de wijk.
Dansende kersenboom
De tuin lag er verwaarloosd bij, ik kwam er nooit.
Nu de transformatie zich voltrekt en de tuin deel gaat uitmaken van het huis zit ik daar ’s avonds laat voor enige verkoeling . De kersenboom van de buurvrouw, die bijna haar huis in groeit, heeft het zwaar door de droogte. Maar gaat vrolijk dansen in het zuchtje wind dat enige koelte brengt aan het begin van de nacht. Met de verbaasde blik van een kind kijk ik naar dit wonder.
En weet dat ik thuis ben gekomen in mijn tuin.