So far away
Vanavond draaide ik Tapestry
van Carole King
en was weer even terug
in het boerenhuis
op de vlakte
waar een gure winterwind
ons weken binnen hield
behalve als de boer
ons halen kwam om te helpen
de aardappels tegen de vorst af te dekken
of de gang naar de dorpswinkel
waar ze alleen
een soort kaas en worst verkochten
die traag werden afgesneden
zodat er meer ruimte was voor een gesprek
dat de volgende dag
gedeeld werd met dorpsgenoten
verder we hadden een oude auto
een Singer Voque Mark III
die veel weg had van een Jaguar
maar niet harder reed dan 80 kilometer
een oude grammofoon
met twee langspeelplaten
waarop Tapesty grijs werd gedraaid
elke tik en kras in ons brein werd gegroefd
evenals
“So far away
Doesn’t anybody stay in one place any more?
It would be so fine to see your face at my door
It doesn’t help to know you’re just time away
Long ago I reached for you and there you stood
Holding you again could only do me good
Oh how I wish I could but you’re so far away”
gierden melancholie
en onpeilbare verlangens
door ons lijf
bespraken we met stille huiver onze toekomst
tot we na ontelbare bakken koffie
weer achter onze typemachines kropen
en ratelend het duister verdrevenen
dat in ons was neergedaald
werkend aan een rapport
dat bijna niemand lezen zou
maar door zijn explosieve aard
meer veranderde dan we hadden durven dromen
ook schreven we wel gedichten
zoals over die ene boom
die de verre horizon vertakte
of de liefde voor een meisje
uit een land ver achter de rietkraag
en even was ik terug
op de vlakte
zag mijn adem
in de prikkelende kou
de mist over het uitgeputte land
en draaide dankbaar Carole King
zonder tik of kras
januari 2019