So far away

So far away

Vanavond draaide ik Tapestry

van Carole King

en was weer even terug

in het boerenhuis

op de vlakte

waar een gure winterwind

ons weken binnen hield

behalve als de boer

ons halen kwam om te helpen

de aardappels tegen de vorst af te dekken

of de gang naar de dorpswinkel

waar ze alleen

een soort kaas en worst verkochten

die traag werden afgesneden

zodat er meer ruimte was voor een gesprek

dat de volgende dag

gedeeld werd met dorpsgenoten

verder we hadden een oude auto

een Singer Voque Mark III

die veel weg had van een Jaguar

maar niet harder reed dan 80 kilometer

een oude grammofoon

met twee langspeelplaten

waarop Tapesty grijs werd gedraaid

elke tik en kras in ons brein werd gegroefd

evenals

“So far away
Doesn’t anybody stay in one place any more?
It would be so fine to see your face at my door
It doesn’t help to know you’re just time away
Long ago I reached for you and there you stood
Holding you again could only do me good
Oh how I wish I could but you’re so far away”

gierden melancholie

en onpeilbare verlangens

door ons lijf

bespraken we met stille huiver onze toekomst

tot we na ontelbare bakken koffie

weer achter onze typemachines kropen

en ratelend het duister verdrevenen

dat in ons was neergedaald

werkend aan een rapport

dat bijna niemand lezen zou

maar door zijn explosieve aard

meer veranderde dan we hadden durven dromen

ook schreven we wel gedichten

zoals over die ene boom

die de verre horizon vertakte

of de liefde voor een meisje

uit een land ver achter de rietkraag

en even was ik terug

op de vlakte

zag mijn adem

in de prikkelende kou

de mist over het uitgeputte land

en draaide dankbaar Carole King

zonder tik of kras

 

januari 2019

Reacties

Reacties