Reizen vanuit de stoel (5): de magie van de Dordogne
( foto: Dordogne vondsten en neolithisch gereedschap (reconstructie D.V.)
Reizen vanuit de stoel (5): de magie van de Dordogne
In de eerste jaren na de aankoop van ons landhuis in la Rousselie was alle energie gericht op de bouwactiviteiten in en rond het huis. Het moest een leef- en stilteplek worden voor mensen die geraakt waren door het non-dualisme vanuit de eeuwenoude Advaita vedanta filosofie, die door Wolter Keers in de tweede helft van de vorige eeuw vanuit India naar Nederland werd gebracht [1].
Veel financiën waren er niet, dus het was het voortdurend improviseren. Denk niet dat we een doortimmerd businessplan hadden dat gefaseerd aangaf welke stappen er gezet moesten worden. Het was eerder een houtje-touwtje beleid, waarbij de eerste prioriteit lag bij de afbetaling van een banklening met een hoge rente.
Hypotheekaanvragen bij meerdere banken waren discreet afgewezen. Al snel zag we een van de vrienden in verband met zakelijke problemen afhaken in het project.
De legendarische Mercedes 508
Onze hoop steeds gevestigd op het transportmiddel dat we hadden ingezet om het grote huis te vullen met tweedehands meubilair en om bouwmaterialen aan te slepen: de legendarische Mercedes 508. Een stoere, vierkante vrachtbus met een vrijwel onverslijtbare motor. Naast transporten uit Nederland, waarbij ook tegen betaling meubilair werd vervoerd voor Nederlanders die huizen hadden gekocht in de Dordogne , werden de oude bussen door ons opgekapt en met aardige winst verkocht om zo een slinger te geven aan de verbouwing van het huis. Pas toen la Rousselie voldoende was opgeknapt om zomers verhuurd te worden, kwam er wat meer verlichting in onze kwetsbare financiële positie.
Niet celibatair
In feite leefden we die eerste jaren als monniken, zij het van een niet al te strenge celibataire kloosterorde. We kwamen ons terrein bijna niet af, hanteerden een strak werkritme en gingen ons nauwelijks te buiten aan uitspattingen in de kroeg of op feesten. We hadden immers een missie en een zekere rigiditeit was ons niet vreemd. Daardoor duurde het even voor ik mijn hoofd buiten de deur stak en de omgeving ging verkennen. Ongetwijfeld ook om aan de Spartaanse (werk)druk te ontsnappen, die haaks stond op het kunstenaarsbestaan waarvan ik droomde.
Door de magie van de streek werd ik diep geraakt. Dat gold vooral voor de plekken waar de Cro Magnon, de Neanderthaler, zijn sporen had nagelaten in grotten, abri’s en op de akkers.
Vuistbijlen en pijlpunten
De streek was destijds nog niet op haar toeristisch hoogtepunt en veel archeologische plaatsen (sites) waren vrij toegankelijk. Stenen vuistbijlen en speerpunten konden gevonden worden op de plekken waar de oermens in het verleden had geleefd: een beschutte locatie bij voorkeur onder een overhangende rots met veel overzicht over het terrein, in de buurt van water. Als de kenner van die locaties in het voorjaar op het land de pas geploegde akkers afliep was het vaak raak. Onze buurman, een Engelse kunstenaar, vulde zijn bescheiden inkomen aan met de verkoop van artefacten. Later bleek dat er een illegale doch eenvoudige methode was om vuistbijlen de scoren. Veel boeren hadden er een liggen onder de stoepsteen van hun huis om zich te bescherming tegen ‘het kwade’.
Orde van de Tempeliers
Met Tim, een van de drie ‘overgebleven vrienden’ van la Rousselie, verkende ik in eeuwenoude kerkjes sterke energielijnen, die vaak in de buurt van het altaar te vinden zijn [2]. Zo ook in het dorp Sergeac, op loopafstand van de prehistorische site van Castel Merle. Waar je in de tuin van Auberge Castel-Merle een adembenemend uitzicht hebt op de rivier de Vézère, die door het dal kronkelt en direct begrijpt waarom deze plek bij de Cro Magnon zo populair was.
In het dorp Sergeac was in de dertiende eeuw een ‘commanderie’ [3] van de Orde van de Tempeliers, die er een kerk bouwden die meer iets weg heeft van een fort. In de kerk troffen we nauwelijks krachtlijnen aan, maar tot onze verbazing was rond de kerk op zo’n drie meter van de buitenmuur een rond krachtenveld aanwezig dat zeer sterk aanvoelde.
Fossielen
Ook kon het gebeuren dat we op een landweg zagen dat er kalksteen uit de rots was gezaagd. Dan gingen we op fossielenjacht en keerden met een rijke buit terug naar ons huis.
Energetisch was voelbaar dat we liepen in een landschap waar de oermens meer dan 45000 jaar leden zijn sporen had nagelaten. Voor mij voelt het magisch omdat de verbondenheid met de aarde er zo veel sterker is dan in de stad.
Afscheid
Over mijn spirituele avonturen op la Rousselie heb ik in eerdere blog op Fox&Friends geschreven [4]
Samen met Tim heb ik uiteindelijk afscheid genomen van het medebeheer van la Rousselie. Jan is er blijven wonen en heeft het huis en het omringende land met noeste arbeid getransformeerd tot een Advaita-centrum dat honderden cursisten heeft getrokken. Tegenwoordig worden deze cursussen gehouden op een mooi kasteel in de buurt [5]
Het wordt tijd de Dordogne te verlaten en de reis in mijn stoel te verplaatsen naar Noord Frankrijk, waar Wil den Hollander in de jaren ’50 van de vorige eeuw onder zware omstandigheden pionierde als boerin.
[1] Zie: Auch, Lucy, Liefde op zoek naar zichzelf, Wolter Keers over leven en liefde, Samsara, Amsterdam, 2018
[2] http://www.leylijnen.com/leylijnen.htm
[3] https://nl.wikipedia.org/wiki/Commanderij_(ridderorden)
[4] https://foxandfriends.nl/blog/2017/11/09/moet-gekker-worden/