Wie heeft er nog kunst aan de muur?
Wie heeft er nog kunst aan de muur? Iets dat ik mij als –vermeend- beeldend kunstenaar wel eens afvraag als mij een blik wordt vergund op het moderne- vaak minimalistisch ingerichte- interieur. Werd er voorheen nog wel gekozen voor het schilderij boven de bank “omdat het zo mooi harmonieert met de gordijnen”, nu is de aandacht verlegd naar een metershoog flatscreen tegenover het bankstel en monopoliseert de gehele huiskamer.
Artistieke probeersels
Daar tegenover staat de categorie bewoners die kunst in hun hart hebben gesloten en nauwelijks een legen plek aan de wand kunnen vinden om nieuw werk op te hangen.
Dit gecombineerd met een groeiende groep schilderende 55- plussers, die graag zien dat hun intimi en vrienden hun artistieke probeersels een opvallende plek aan de muur geven en de conclusie is dat het met de kunstverkoop van de gemiddelde –(semi)professionele- kunstbeoefenaar niet best gesteld is. Met uitzondering van de ‘buitencategorie’ van superrijken die op kunstbeurzen status en beleggingsproducten van een selecte groep kunstenaars aanschaffen die ‘in zijn’ , zo lang zij zich verzekerd weten van de zegen van de kunstmaffia.
Verzuring
Een en ander staat los van de marginalisering van kunstbeoefening in brede zin door de overheid, die zich bij monde van minister Wiebes afvraagt waarom een kunstenaar subsidie moet krijgen terwijl de loodgieter die naast hem woont zijn motorcrosshobby zelf moet bekostigen. Een begrijpelijke reactie van een mens die door zijn intimi wordt gekarakteriseerd als “een hoofd op benen’’.
Bij dit alles lijkt verzuring van de moderne kunstenaar op de loer te liggen en prijs ik mij gelukkig financieel onafhankelijk te zijn van de verkoop van mijn producten.
Ambachtelijkheid
Ook heb ik de gang naar het exposeren van nieuw werk al jaren geleden gestaakt. Nu ik geen vast patroon meer heb in het werken in mijn atelier voelt het predicaat ‘beeldend kunstenaar’ beladen, terwijl de term ‘amateur kunstenaar’ mij te zeer doet denken aan het creatief beschilderen van dakpannen en klompen.
Wat gelukkig als bevrijding en inspiratiebron overblijft is het zoeken naar speelse vormen van artistieke ambachtelijkheid van een hoog ‘zandbakgehalte’.
Kunstkasten
Mijn liefde voor hergebruik van hout en zink en het zelf bereiden van verf en vernissen is gebleven en leidt tot nieuwe ontdekkingen. Alleen het platte vlak is verdwenen, nu ik Kunstkasten timmer van hout van de sloop. Daar begint het avontuur in het zoeken naar oude vloerdelen die onder dekzeilen liggen te verstoffen. Buiten worden ze geschuurd, binnen worden ze bewerkt met zelf bereide lazuur, olieverf of acryl die deels weer worden afgeschuurd om een ‘oud effect’ te bereiken. Niet verkochte kunstwerken dienen als deur. Dat ruimt lekker op in het atelier.
Showroom
Er dient zich echter wel een complicatie aan rond al dit timmerwerk. Hoe raak ik mijn kasten kwijt nu mijn atelier langzamerhand meer gaat lijken op een showroom? Gelukkig boden mijn kinderen, die enthousiast zijn over mijn nieuwe werk, soelaas door met mijn werk hun interieur te pimpen. Maar omdat ook daar een grens aan zit ben ik inmiddels op zoek naar expo/verkoop mogelijkheden. Om te ontdekken dat mijn Kunstkasten niet binnen een vakje passen. Het is geen ‘retro’, het is geen ‘vintage’, het is geen ‘design’, het zijn unica’s die niet reproduceerbaar zijn.
Het is een ambachtelijk spel rond creatief hergebruik dat niet te vangen is binnen vaste lijnen, met de hoop dat het een zeker tegenwicht biedt tegen de dominantie van het flatscreenscherm en de zekerheid dat je er een boel spullen in kwijt kan.