Jubileum voor een blogger
Waar in de samenleving het welbevinden of de malheur wordt uitgedrukt in cijfers, staat ook de kwantificering van ‘hits’ binnen het digitale domein van websites en weblogs hoog in het vaandel.
Marketingbureaus verdienen een goed belegde boterham aan de poging hun clientèle kosteloos zo hoog mogelijk op zoekmachines als Google te krijgen, opdat de SEO cijfers, die het aantal bezoekers en zo mogelijk hun achtergrond inzichtelijk maken, tot ongekende hoogte worden opgestuwd. Ook ik ontkom niet aan cijfers, met een score van zo’n 500 blogs die in sinds 2013 publiceerde.
Maatschappelijke woede
Schreef ik aanvankelijk vooral blogs voor het domein zorg en welzijn in digitale vakbladen, die goed werden gelezen, wat later kwamen daar teksten voor lokale websites in Amersfoort bij. De blogs over falend gemeentebeleid scoorden dan met name goed. Vermoedelijk omdat de helft van het stadhuis ze tandenknarsend las.
Schrijven deed ik als welzijnsonderzoeker al veel langer: functionele analyses binnen een weinig functionele omgeving, waar het veelal ontbrak aan creativiteit en durf om de eigen werksoort fundamenteel ter discussie te stellen als startpunt voor vernieuwing. Mijn maatschappelijke woede over een samenleving die bedreven is in het reproduceren van kansarmoede vond er een bevrijdende uitweg in het schrijven van prikkelende blogs. Wat lang niet altijd in dank werd afgenomen.
Welzijnsbobo’s
Zo kreeg ik het aan de stok met een CEO ven een welzijnsblad. Die mij dringend verzocht geen persoonlijke aanvallen te doen op een welzijnsgoeroe die met een smaakmakende publicatie eerst het gehele welzijnswerk met de grond had gelijkgemaakt en daarna op congressen voor welzijnsbobo’s zijn zakken liep te vullen met zijn optreden. Over dit opgewonden standje had ik geschreven dat hij de enige persoon in ons land was die er in de Transitie van 2015 fors op vooruit ging. Dat mocht gezegd worden niet binnen welzijnsland.
Pensioen in zicht
Met het pensioen in zicht begon ik eind 2015 mijn weblog Fox&Friends, waarvoor ik inmiddels zo’n 250 blogs geschreven heb, een gemiddelde van een blog per week.
Met meest opvallend aan het werk voor Fox&Friends is het vrijwel ontbreken van kritische teksten over de stand van onze samenleving. Met het stoppen van betaald werk, stopte ik ook met mijn inzet als vrijwilliger rond wijkontwikkeling en gemeentelijk beleid. Mijn wereld werd in een klap veel kleiner, niemand uit die wereld die ik nog zie. Die stap in de anonimiteit heeft mij veel gebracht.
Met dit terugtreden komt de ultieme vraag naar boven of ik er mag zijn voor Mijzelf , of ik kan en mag houden van Mijzelf, zonder mij te definiëren in een maatschappelijk dienende rol.
Grote bevrijding
Het voelt als een grote bevrijding, die aan de buitenkant nauwelijks zichtbaar is, zich niet maatschappelijk kan en wil uitdrukken en juist daarom voelt als ‘eigen’.
Aan de rand van dat proces kunnen er dan woorden oplichten die als blogs gaan over thema’s als zingeving, reizen, kunst en poëzie. Het renoveren van een saaie stadstuin blijkt een metafoor voor hoe ik leef, de teloorgang van het sociale leven in een Frans dorp verwijst naar het alleen- Zijn dat de kunstenaar nodig heeft om te kunnen werken.
Buitengesloten
Zo wordt de waanzin van de maatschappij buitengesloten. Wordt hoogstens de machteloosheid gevoeld van het menselijk onvermogen de aarde te redden. Zonder mijzelf in het vakje te kunnen plaatsen van de mensen die aan ‘de goede kant staan’.
Een mens die zich kan verbazen over een schepping die niet gevangen kan worden in woorden. Zodat er blogs overblijven over de kleine dingen die heimelijk verwijzen naar de mystiek van dit ‘Zijn’.
En groet ik mijn trouwe lezers, die aangeven mijn blogs te waarderen.