Reizen in Coronatijd: Frankrijk
( foto: Oude trap in het dorp Lavaudieu ( Auvergne)
Mijn geduld werd op de proef gesteld. Dat gold ook voor de duizenden Nederlanders met een tweede huis in Frankrijk. Zij werden weken aan het lijntje gehouden door een Franse staatssecretaris die weliswaar in interviews toegang beloofde, maar ondertussen de grens potdicht hield. Toen op 15 juni (2020) het licht van rood op geel ging kon ik de snelweg op. Richting het appartement dat ik in de Auvergne gehuurd had.
‘Aire de service’
Voor Frankrijk geldt: hoe zuidelijker je komt hoe minder je merkt van Corona maatregelen. Rond Reims reed ik een ‘Aire de service’ binnen, waar je kunt pauzeren, tanken en shoppen. In de winkel droeg ieder een mondkapje. Je werd er via de pijlen op de vloer strategisch langs alle schappen met prullaria geleid, wat de verkoopcijfers ongetwijfeld zal hebben opgejaagd, terwijl de lange rij voor de kassa blijkbaar nooit van de 1 meter samenleving had gehoord. Een paar meter verder in het restaurant stonden druk bezette tafels dicht opeen en was er geen mondkapje te bekennen. Twee contrasterende werelden.
Verlaten hotel
Drie honderd kilometer zuidelijk trof ik op een soortgelijke service plek vrijwel geen mondkapje meer aan, met uitzondering van het werkzame personeel. In Auxerre overnachtte ik een verlaten hotel, waar de eigenaar noodgedwongen de rol van van receptionist, kamermeisje, kok en ontbijthulp probeerde te verenigen, zonder dat zijn stemming daar merkbaar onder leed.
In de Auvergne trof ik een soortgelijk beeld aan. Winkelpersoneel zette haastig een mondkapje op als ik binnenkwam, terwijl op straat en in de supermarkt slechts enkele ouderen er een droegen. Het thema ‘Corona’ werd gevoeld als een regionaal probleem, met het Ile de France rond Parijs als brandhaard. In de departementen waar het virus niet heeft huisgehouden zie je dat de Corona maatregelen met de bekende ‘Franse slag’ worden nageleefd inclusief grote onderlinge verschillen. Op een volgepakt zomers terras waar niemand bescherming draagt zie ik bejaarden voorbijkomen die alleen gezeten in hun auto een mondkapje dragen.
Alleen op het terras
In Brioude, zo’n 80 kilometer onder Clermont-Ferrand, zat ik op een mooie zondagavond geheel alleen te eten op het terras van een Portugees restaurant. Er werd tegen de regels in bediend zonder gezichtsbescherming, waardoor ik de uitleg over het menu eindelijk kon verstaan. De ‘mama’ die de zaak bestierde was blij om mij haar onovertroffen pulpo (inktvis) voor te zetten. “Vorig jaar omstreeks deze tijd kon ik jouw tafel op een avond wel drie keer verkopen. Nu eet je alleen. De winkeliers in mijn omgeving weten niet hoe zij het hoofd boven water moeten houden. We wachten op toeristen. Maar waar blijven ze?”
Vooralsnog bleven ze thuis, Tijdens de duizend kilometer die ik in de Auvergne reed zag ik slechts een auto met een Nederlands kenteken.
In Lavaudieu, dat het predicaat draagt ‘een van de mooiste dorpen van Frankrijk’, slenterden een handjevol Franse toeristen door de middeleeuwse straten. Normaal kun je dit soort dorpen zomers beter vermijden als je niet van het massa-toerisme houdt.
Niet normaal
In Corona tijd is niets normaal. Dat geldt zeker voor reizen in Frankrijk in de eerste weken na de verzachting van de Corona maatregelen. Voor de reiziger die wil genieten van de stilte een ongekende luxe. Plekken die voorheen in het hoofdseizoen werden gemeden vragen nu juist om een bezoek. Maar de angst voor het virus zal het de komende weken gaan verliezen van het verlangen naar de zon die de afgelopen weken onafgebroken heeft geschenen in het zuiden van Frankrijk.