Vergeten kunst in eer hersteld
(fot0: Hersteld huisaltaar uit Stiltecentrum la Rousselie, Dordogne)
Het is alweer even geleden dat ik met twee hartsvrienden in de Dordogne stiltecentrum la Rousselie stichte. Een groot landhuis met bijgebouwen, drie hectaren grond en een murmelende beek. In een stil gehucht tegen een heuvel, waar toerisme een onbekend woord is.
In de beginjaren reed ik talloze keren met een onverwoestbare Mercedes 508 bestelbus tussen Nederland naar Frankrijk met meubilair, kachels, koelkasten en kunst. Mijn liefde voor die plek werd gematerialiseerd met huisaltaren, schilderijen en beschilderde luiken.
Vrienden komen, vrienden gaan. Nieuwe bewoners gingen zich bezighouden met de herinrichting van het huis. Mijn kunst werd verplaatst naar een schuur.
Ook werden de vriendschapsbanden stap voor stap losgelaten.
Voor mij reden om al mijn sporen op die prachtige plek uit te wissen met een kunsttransport van Frankrijk naar Amersfoort.
En zo kwam er werk in mijn atelier waarvan ik het bestaan al lang vergeten was.
Zoals een oude eiken beschilderde deur met luiken van koper. En een huisaltaar waarvan de kleur geheel verschoten was door weer en wind.
“Mijn God, nog meer troep om op te slaan”, was mijn eerste gedachte.
Ik ben aan het werk gegaan om duivenpoep te verwijderen en verbleekte kleuren weer te laten glanzen en zie nieuwe vrienden vinden het mooi en worden de volgende eigenaar.
Zo is in de oneindige cadans van ontvangen en loslaten de cirkel weer rond.
En kan ik nog een keer kijken naar wat ‘vroeg werk’ heet te zijn, maar dat onmiskenbaar sporen draagt van de liefde voor een plek waar ik veel ontvangen heb en daar in dankbaarheid afscheid van neem.