Gat in het verleden
Gat in het verleden
Het verleden is als het opruimen
van een muurkast
dumpplaats van zaken
die er niet meer toe doen
tot ik de oude koffer vond
met verhalen
vergeten gedichten
vergeelde foto’s van verre landen
en stuitte op de tekst
die ik haar nooit lezen liet
omdat zij mijn moeder was
en ik hoopte dat mijn pijn om haar
haar deur voorbij zou gaan
Nu zoveel jaren later
kan ik de machteloosheid pas echt voelen
die ooit leidde tot het volgende gedicht.
Morgen(g)rauw
In het morgengrauw
sta je op
na uren van onrust in bed
en sleept je radeloos door het huis
waar alles is verdwenen
waar je om gaf
mensen zijn niet meer hetzelfde
je weet niet wat je met hen moet
verdwenen zijn de lachende ogen
de blikken die je koesterden als een zon
jouw zonen zijn verdwenen met jonge vrouwen
en sturen soms een kaart
vol onbegrijpelijke verre woorden
op jouw verjaardag komen ze nog
met dure onbruikbare cadeaus
en vraag je jezelf
hoe ze te bedanken
want blij ben je niet
de hel van het leven
kent geen genade
en een eind komt altijd te laat
Later drink je thee
die smaakt naar eenzaam ontbijten
met moeite krijg je het brood door je keel
er wacht een dag die smeekt om inhoud
maar steeds zijn gedachten je de baas
je raakt verlamd
wordt bang voor mensen
en vraagt je voortdurend af:
“Waarom, in godsnaam waarom?”
niemand heeft een antwoord
mensen vermijden jouw pijn
tot de arts er niet omheen kan
het ziekenhuis belt voor een bed
je gaat met een taxi
voor de derde keer
een rustkuur noemen ze het
en de mensen zijn aardig
jij bent zwak en kan niet meer
je hebt recht op een vriendelijk woord
bezorgd staan vrienden aan het bed
je kinderen komen met de troostende woorden
die ze voorheen vergaten
Je bent ziek
en wordt nooit helemaal beter
zegt de neuroloog
maar tabletten kunnen veel doen
daarom neem je ze
om een vreemde sluimer in je hoofd
het gevoel dat niets echt belangrijk is
je bent niet meer bang
en alles is veraf
je word moe van denken
en praten heeft geen zin
snel ben je genezen
je gaat naar huis als het voorjaar komt
en hoopt
dat het nooit meer winter wordt
december 1976, voor mijn moeder.