Gat in het verleden

Gat in het verleden

Gat in het verleden

Het verleden is als het opruimen

van een muurkast

dumpplaats van zaken

die er niet meer toe doen

tot ik de oude koffer vond

met verhalen

vergeten gedichten

vergeelde foto’s van verre landen

en stuitte op de tekst

die ik haar nooit lezen liet

omdat zij mijn moeder was

en ik hoopte dat mijn pijn om haar

haar deur voorbij zou gaan

Nu zoveel jaren later

kan ik de machteloosheid pas echt voelen

die ooit leidde tot het volgende gedicht.

 

Morgen(g)rauw

 In het morgengrauw

sta je op

na uren van onrust in bed

en sleept je radeloos door het huis

waar alles is verdwenen

waar je om gaf

mensen zijn niet meer hetzelfde

je weet niet wat je met hen moet

verdwenen zijn de lachende ogen

de blikken die je koesterden als een zon

jouw zonen zijn verdwenen met jonge vrouwen

en sturen soms een kaart

vol onbegrijpelijke verre woorden

op jouw verjaardag komen ze nog

met dure onbruikbare cadeaus

en vraag je jezelf

hoe ze te bedanken

want blij ben je niet

de hel van het leven

kent geen genade

en een eind komt altijd te laat

Later drink je thee

die smaakt naar eenzaam ontbijten

met moeite krijg je het brood door je keel

er wacht een dag die smeekt om inhoud

maar steeds zijn gedachten je de baas

je raakt verlamd

wordt bang voor mensen

en vraagt je voortdurend af:

“Waarom, in godsnaam waarom?”

niemand heeft een antwoord

mensen vermijden jouw pijn

tot de arts er niet omheen kan

het ziekenhuis belt voor een bed

je gaat met een taxi

voor de derde keer

een rustkuur noemen ze het

en de mensen zijn aardig

jij bent zwak en kan niet meer

je hebt recht op een vriendelijk woord

bezorgd staan vrienden aan het bed

je kinderen komen met de troostende woorden

die ze voorheen vergaten

Je bent ziek

en wordt nooit helemaal beter

zegt de neuroloog

maar tabletten kunnen veel doen

daarom neem je ze

om een vreemde sluimer in je hoofd

het gevoel dat niets echt belangrijk is

je bent niet meer bang

en alles is veraf

je word moe van denken

en praten heeft geen zin

snel ben je genezen

je gaat naar huis als het voorjaar komt

en hoopt

dat het nooit meer winter wordt

 

december 1976, voor mijn moeder.

 

 

Reacties

Reacties